Το βιβλίο του Δημήτρη Βλαχοπάνου «από ήλιο και στάχτη»παρουσιάζουν την Πέμπτη 15 Φεβρουαρίου και ώρα 7.00 το βράδυ στην Αίθουσα Προβολής Τοπικού Πολιτισμού του Δήμου Ελασσόνας το Δίκτυο Καλλιτεχνών και Επιστημόνων για την ανάπτυξη της Επαρχίας Ελασσόνας, σε συνεργασία με τον Δήμο Ελασσόνας και τις Μαρτυρικές Κοινότητες Δομένικου και Σαρανταπόρου Δήμου Ελασσόνας, και οι εκδόσεις 24 γράμματα.
Το βιβλίο «από ήλιο και στάχτη» είναι ένα αντιπολεμικό μυθιστόρημα, με κυρίαρχο σημείο αναφοράς τον μεταπολεμικό κόσμο του ψυχρού πολέμου και τον αντίχτυπο που άφησαν πίσω τους οι σφαγές και τα ολοκαυτώματα στην Ελλάδα κατά τη διάρκεια της τριπλής φασιστικής κατοχής 1941 – 1944. Βασικό στοιχείο της δράσης των κεντρικών ηρώων είναι το αίσθημα της ατομικής ευθύνης και της ανθρώπινης αλληλεγγύης τόσο σε καιρό ειρήνης όσο και, ακόμη περισσότερο, σε καιρό πολέμου.
Η Ελένη Μπλιούμη, Διευθύντρια Δημοτικού Σχολείου Καλλιθέας, θα συντονίσει την εκδήλωση και θα ακολουθήσει συζήτηση με τον συγγραφέα. Η Λαμπρινή Διαμάντη, υποδιευθύντρια 3ου Δημοτικού Σχολείου Ελασσόνας, ο Βασίλης Ζαρζώνης, φιλόλογος – συγγραφέας, και ο Θωμάς Ν. Λιόλιος, φιλόλογος – εκδότης, θα αποδώσουν κείμενα του βιβλίου. Σύντομες παρεμβάσεις θα κάνουν ο Γιάννης Ντάλλας, συγγραφέας, ερευνητής της τοπικής ιστορίας και σύμβουλος στη Μαρτυρική Κοινότητα Σαρανταπόρου, και ο Στάθης Ψωμιάδης, πρώην Πρόεδρος της Μαρτυρικής Κοινότητας Δομένικου.
80 χρόνια μετά την ασύλληπτη καταρράκωση του ανθρώπινου πνεύματος στους μαρτυρικούς τόπους, όπου η αλόγιστη οργανωμένη βία της γερμανικής Βέρμαχτ ξεπέρασε κάθε όριο και αμαύρωσε τις σελίδες της ιστορίας με τα κτηνώδη εγκλήματα πολέμου, το λουτρό αίματος συνεχίζεται κάτω από νέες και διαφορετικές συνθήκες. Τα εγκλήματα κατά των αμάχων και των παιδιών εξακολουθούν να είναι τρομακτικά και να πλημμυρίζουν με πολλή θλίψη τις μέρες μας.
Τα ολοκαυτώματα της Ελλάδας και συνολικότερα οι αιματοβαμμένοι τόποιαποτελούν μια διαρκή και ασίγαστη υπόμνηση σε όσους έχουν ανοιχτά τα μάτια της ψυχής τους και νοιάζονται αληθινά για τον άνθρωπο και την αξιοπρέπειά του. Οι ανυπεράσπιστοι νεκροί της πολεμικής βαρβαρότητας ψιθυρίζουν μέσα μας πως η ανάγκη για έναν δίκαιο κόσμο δε συνιστά ένα συλλογικό μόνο αλλά και ένα ατομικό καθήκον. Η δολοφονία παιδιών καταγράφεται ως μια ανείπωτη τραγωδία. Και η σωτηρία παιδιών ως ένα ανυπέρβλητο μεγαλείο.
