Λάρισα

Παπαλιάγκας: Ωμή βία εναντίον της “καθώς πρέπει” βίας

Σε άρθρο του ο Θωμάς Παπαλιάγκας αναφερει:

“Τόλμησε να μου αντισταθεί;”, “Τολμάει να μου πει εμένα όχι;”, “Ποια είναι αυτή που θα μου αντιμιλήσει; Έχει πού να πάει μετά; Πού θα πάει, εδώ θα γυρίσει. Θα τη φτιάξω εγώ”, “Όταν κουνιόταν στην αρχή, τι περίμενε ότι θα γίνει;”, “Μετά σου λένε φταίει ο βιαστής”. Τέτοιες εκφράσεις που ενσαρκώνουν αντίστοιχες λογικές ακούγονται αιώνες τώρα. Αυτές όμως είναι η μία όψη του νομίσματος. Η μία πλευρά της κοινωνίας. Η πιο “μπρουτάλ”.

Όμως υπάρχει και η άλλη πλευρά. Η πιο “κυριλέ”. Η πιο “καθώς πρέπει”. “Έτσι γίνονται αυτά. Δεν το ήξερε; Γιατί ήρθε τότε στο δείπνο;”, λένε κάποιοι – λίγοι ευτυχώς – μεγαλοσχήμονες και επώνυμοι από διάφορους χώρους. “Ποια είναι αυτή στο κάτω-κάτω που θα πει όχι; Της πέφτουμε και λίγοι;”, λένε άλλοι. “Ο μηνυόμενος έχει τόσα πτυχία, τόσα μεταπτυχιακά και τέτοια κοινωνική θέση, είναι δυνατόν να έχει διαπράξει τέτοιο έγκλημα;” λένε οι δικηγόροι. Και σε άλλες περιπτώσεις: “Μήπως τον προκάλεσε το θύμα;”.

Τέτοιες εκφράσεις ακούγονται συχνά στην κοινωνία μας εδώ και χρόνια. Για αιώνες ήταν παγιωμένη πρακτική και δεν μιλούσε καμία. Με τον εκδημοκρατισμό των κοινωνιών, την ισότιμη πλέον θέση της γυναίκας και τον εκσυγχρονισμό των θεσμών, άρχισαν όλο και περισσότερες να μιλούν. Δυστυχώς, τα τελευταία χρόνια, με το κλείσιμο του κορωνοϊού και την οικονομική κρίση, οι άνθρωποι περνούν όλο και πιο δύσκολα και τα ψυχολογικά προβλήματα έχουν αυξηθεί.

Η βία, σωματική, λεκτική ή ψυχολογική, δεν είναι λύση. Η βία αντανακλά την προσωπικότητα του θύτη. Το όχι είναι όχι, σε όποιο χρονικό σημείο και αν λέγεται. Ο σεβασμός στον συνάνθρωπο είναι θέμα παιδείας και προσωπικής συγκρότησης. Είναι όμως και δείκτης πολιτισμού της κοινωνίας μας.

Να γίνουμε όλοι μαζί από σήμερα ένα μεγάλο δίχτυ αλληλεγγύης και αλληλοσεβασμού.

 

Previous ArticleNext Article