Παρέμβαση για την Ημέρα Περιβάλλοντος πραγματοποίησε η βουλευτής του Κινήματος Αλλαγής, Ευαγγελία Λιακούλη, επισημαίνοντας τα εξής :
« Η 5η Ιουνίου, Παγκόσμια Ημέρα Περιβάλλοντος, δεν αποτελεί κάποιου είδους «φολκλόρ» και πολύ περισσότερο η προστασία του περιβάλλοντος δεν αποτελεί κάποιου είδους «πολυτέλεια» ή «χόμπι» για «ευγενείς κυρίους και κυρίες» , με υψιπετή ιδανικά.
Η ανάγκηευαισθητοποίησης και ενασχόλησης με την προστασία του περιβάλλοντος αφορά τους πάντες.
Δεν είναι έμφυλο αίτημα, δεν είναι ζήτημα κοινωνικής ή οικονομικής τάξης, δεν αφορά μόνο τους νεότερους ή τους πιο ηλικιωμένους, τους δεξιούς, τους αριστερούς ή τους κεντρώους.
Η προστασία του περιβάλλοντος είναι πλέον ζήτημα ζωής και θανάτου για όλη την Ανθρωπότητα και ζήτημα που τέμνει οριζόντια όλους τους παραπάνω διαχωρισμούς, καθιστώντας τους σχεδόν άνευ ουσίας.
Μέχρι πριν από λίγες εκατοντάδες χρόνια, το περιβάλλον αντιμετωπίζονταν από την Ανθρωπότητα ανταγωνιστικά, σχεδόν εχθρικά.
Η ανταγωνιστική σχέση του Ανθρώπου με το περιβάλλον ήταν όμως μονάχα μια «παιδική ασθένεια», που η Ανθρωπότητα έπρεπε να περάσει.
Αφότου κυριαρχήσαμε πάνω σε αυτό, από τα τέλη του 20ο αιώνα και έπειτα, έγινε αντιληπτό πως αν θέλαμε να συνεχίσουμε να μιλάμε για κάποιο μέλλον – για οποιοδήποτε μέλλον -θα πρέπει το περιβάλλον να προστατευτεί, από την στιγμή που πλέον «παίζαμε στις καθυστερήσεις»…
Δυστυχώς, έχουμε περάσει προ πολλού το «σημείο μηδέν», που σημαίνει ότι ακόμη κι αν η Ανθρωπότητα εξαφανίζονταν ξαφνικά, ο πλανήτης δεν θα μπορούσε να ανακάμψει στο σημείο, στο οποίο βρίσκονταν προτού εμφανιστεί ο Άνθρωπος.
Όλες οι πολιτικές, τεχνολογικές και επιστημονικές δυνάμεις, σε παγκόσμιο επίπεδο, θα πρέπει εφεξής να συγκεντρωθούν στο να βρεθεί η χρυσή τομή, μεταξύ των αναγκών επιβίωσης του Ανθρώπινου είδους και την προστασία του περιβάλλοντος.
Όσο αυτό θα παραμένει ζητούμενο, όσο η «περιβαλλοντική ενσυναίσθηση» θα μας εκφεύγει, θα μιλάμε για ανταγωνιστικότητα και οικονομία, που θα στηρίζονται σε «γυάλινα πόδια» .
Χωρίς αειφορική παραγωγή που επιγραμματικά αφορά την αποδοτικότητα της ενέργειας, την προώθηση βιώσιμων υποδομών, που με τη σειρά τους θα οδηγούν αλλά και θα στηρίζονται από «πράσινες» και αξιοπρεπείς θέσεις εργασίας -και κυρίως χωρίς υπεύθυνη κατανάλωση –οι οικονομίες μας θα μοιάζουν σχηματικά με «το φίδι που τρώει την ουρά του».
Σήμερα, λοιπόν, λέμε έμπρακτα όχι στην αυτοϋπονόμευσή μας, λέμε όχι στην κατασπατάληση των φυσικών πόρων, λέμε όχι στα πρόσκαιρα κέρδη, που δεν λαμβάνουν υπόψη τους τον κομβικό παράγοντα του περιβάλλοντος.
Είναι μια δύσκολη εξίσωση να επιτευχθεί, ωστόσο, τα «εύκολα μαθήματα» δυστυχώς τελείωσαν.
Κι αν δεν στρωθούμε «στη δουλειά», ο πλανήτης έχει τον τρόπο του να κάνει τα «δύσκολα μαθήματα» για εμάς, ακόμη δυσκολότερα…»