Κατοικούμε μεν σε μία ορεινή επαρχία της Ελλάδας , αλλά υπάρχουν ακόμα επαγγέλματα στα μέρη μας τα οποία προσφέρουν αρκετά απόμακρες εικόνες για το σύγχρονο αστικό περιβάλλον που ζούμε . 
Το επάγγελμα του υλοτόμου είναι ένα από αυτά . Ένα δύσκολο , κουραστικό αλλά και συνάμα απαιτητικό και επικίνδυνο επάγγελμα το οποίο το συναντάμε κατά κύριο λόγο στον ορεινό όγκο των Αντιχασίων που αγκαλιάζει την Βερδικούσια ,στον παραΟλύμπιο ορεινό όγκο του Λιβαδίου αλλά και στην Καρυά …
Οι μόνοι έτσι υλοτόμοι στον τόπο μας δραστηριοποιούνται σε αυτές περιοχές. Είναι μάλιστα από τους καλύτερους και εμπειρότερους της χώρας καθώς ακολουθούν την επαγγελματική δραστηριότητα των προγόνων τους επί πολλές γενεές. Επαγγελματίες περιζήτητοι σε περιπτώσεις καταστροφών από πυρκαγιές , όπου και να έχουν συμβεί στη χώρα …
Σε όλες τις περιοχές της χώρας μας με αναπτυγμένη υλοτομία χρησιμοποιούνται τα μουλάρια για την μεταφορά των καυσόξυλων. Η δουλειά του υλοτόμου είναι δύσκολη και μπορεί η τεχνολογία να έχει προχωρήσει, αλλά ακόμα κάποιες εργασίες εκτελούνται με παραδοσιακά μέσα και ειδικότερα με ζώα. Τα ζώα, κυρίως γαϊδούρια ή μουλάρια, χρησιμοποιούνται για να μεταφερθούν τα καυσόξυλα από το δάσος μέχρι τους δασικούς δρόμους, μέσα από μονοπάτια που τα συμπαθή τετράποδα ακολουθούν από θαυμαστό ένστικτο. Ένα ένστικτο που καθιστά τα μουλάρια κάτι περισσότερο από ‘’έργαλεία’’ δουλειάς. Είναι και συνεργάτες συνάμα των υλοτόμων . Οι υλοτόμοι τα σέβονται , τα αγαπούν, τα περιποιούνται και τα προσέχουν , ενώ ποτέ δεν τα χρησιμοποιούν για κάτι άλλο από αυτό που ήδη κάνουν και είναι πολύ κουραστικό. Τα μουλάρια βέβαια αν είχαν μιλιά, σίγουρα θα έλεγαν με παράπονο στο αφεντικό τους για τις δυσκολίες που αυτά αντιμετωπίζουν κινούμενα σε στενά μονοπάτια , με πυκνή βλάστηση και υπό το βάρος της χλωρής ξυλείας . Τα μουλάρια συνδυάζουν δύναμη από τα άλογα και ατέλειωτη υπομονή από τα γαϊδούρια, ενώ το δικό τους χάρισμα είναι η αντοχή…….
Οι όμορφες εικόνες που δημοσιεύουμε αφορούν στον ορεινό όγκο της Μαμαλής στην Βερδικούσια. Εκεί που το πολύ πυκνό δάσος της οξιάς προσφέρει εδώ και δεκάδες χρόνια άφθονη ξυλεία για τις ανθρώπινες ανάγκες κυρίως θέρμανσης. Η υλοτόμηση ξεκινά από τον Μάιο και μπορεί να διαρκέσει ως και τις πρώτες μέρες του Νοέμβρη. Στους δαιδαλώδεις δασικούς δρόμους που αγκαλιάζουν το βουνό είναι συχνό θέαμα τα ξύλινα τείχη από συγκεντρωμένα ξύλα . Οι αποχρώσεις του πράσινου και η πυκνότητα του δάσους σου δημιουργούν την αίσθηση ότι η φύση θέλει να σε αγκαλιάσει προστατευτικά. Εάν βέβαια περιηγηθείς αρκετή ώρα την απόλυτη σιωπή σπάει ο ήχος του αλυσοπρίονου που χάνεται στο βάθος . Εάν δεις κάποιο εγκαταλειμμένο αγροτικό αυτοκίνητο απλά επιβεβαιώνει την καθημερινότητα του επαγγέλματος.
Τα θηριώδη σύγχρονα αγροτικά αυτοκίνητα των πολλών ίππων δεν μπορούν να ακολουθήσουν το μονοπάτι που το συμπαθές μουλάρι εδώ και χρόνια έχει μάθει καρτερικά να περπατά φορτωμένο……