Εγώ σας γράφω. Το Δαμάσι.
Βουτηγμένο στις λάσπες. Κρύο και φοβισμένο. Κουνημένο και έρημο. Σχεδόν γκρεμισμένο.
Εγώ σας γράφω. Το Αμούρι.
Φορτωμένο με σκηνές, ξεραμένα καρβέλια και βρεμένα ρούχα. Κουράστηκα με τις φωτογραφίες, τις κάμερες και τα “ζωντανά”. Θέλω να γυρίσω στο σπίτι μου. Στην ησυχία μου.
Εγώ σαν μιλώ. Το Πραιτώρι.
Δεν θέλω άλλα τροχόσπιτα, σκηνές και οικίσκους. Βαρέθηκα με τα νάιλον στις σκεπές. Τον ζεστό καναπέ μου ζητώ. Κι αυτές οι εθιμοτυπικές επισκέψεις, τι να τις κάνω;
Εγώ σας μιλώ. Το Κουτσόχερο.
Αρκετά με τις δηλώσεις και τις υποσχέσεις. Αρκετά με τα δήθεν και τα μεγάλα λόγια. Στο χρόνο όλα θα φανούν. Αυτός θα κρίνει. Πάψτε πια με τους εγωκεντρισμούς. Σκυμμένα κεφάλια αρμόζουν όχι φλας. Δεν ταιριάζουν οι καφέδες στο χέρι και οι βόλτες με τα γιλέκα της πολιτικής προστασίας.
Εγώ σας τα λέω. Το Δημοτικό σχολείο που έπεσα.
Μ αφήσατε τόσα χρόνια χωρίς έλεγχο. Έπεσα δίχως αντίσταση. Κρατήθηκα όσο μπορούσα μοναχά για τα παιδιά. Τα βλαστάρια αυτού του τόπου. Μα πόσο;
Εγώ σας τα περιγράφω. Το Μεσοχώρι.
Και τώρα ας ανοίξει ο τουρισμός. Να τρέξουν όλοι στα ευχάριστα. Εκεί που έχει προβολή. Λυθήκαν φαίνεται τα προβλήματα των σεισμόπληκτων. Δεν έχουν ενδιαφέρον τα συσσίτια των ταλαιπωρημένων. Πφφφ
Εγώ σας μιλώ. Το Δομένικο.
Ζητούμε σωστούς και εμπεριστατωμένους ελέγχους των σπιτιών. Κάποιοι θα κληθούν να ξαναγυρίσουν εκεί μέσα για να ζήσουν με τα παιδιά τους. Να βαστάνε τα θεμέλια, μας και οι τσέπες μας.
Εγώ σας μιλώ…
Φωτογραφικά στιγμιότυπα από την καθημερινότητα στη γη της ταλαιπωρίας:
Πηγή: larissanet.gr