«Ἄχ, νά µποροῦσα νὰ σὲ γυρίσω πίσω, στὰ χρόνια ποὺ γεννήθηκες, καὶ νὰ σοῦ δείξω ὅλα ἐκείνα ποὺ ἀπαρνήθηκες»!
Ἂν ἐλεύθερα ἐµβαθύνεις, σπαρακτικὴ θὰ βρεῖς τὴν κραυγὴ τοῦ ἄγνωστου νέου µὰ καὶ πανάξιου δηµιουργοῦ, Ἀβεσσαλὼµ Κιουπτσίδη. Κι ἐνῶ ἀρχικὰ θὰ θυµηθεῖς, ἴσως, τὸ πατρικό σου σπίτι, τὰ παιδικά σου χρόνια ἢ τὸ πρῶτο σκίρτηµα τῆς καρδιάς, θὰ διαπιστώσεις, ὅτι πίσω ἀπ’ ὅλα τοῦτα σοῦ γνέφει µυστικὰ ἡ λὴσµονηµένη Ἰθάκη, ὁ χαµένος Παράδεισος. Θὰ διαπιστώσεις πόσο ἀργά µὰ σταθερά, µεθοδικὰ καὶ ἀποτελεσµατικά δουλεύει τὸ σαράκι τῆς λησµονιᾶς, ποὺ οἱ γνωστοὶ-ἄγνωστοι ἐχθροί σου, ἔσπειραν µὲς στὸ αἷµα σου.
Θά µποροῦσε τὸ παρὸν ἄρθρο, ὡς ἁρµόζει, νὰ εἶναι ἀκραιφνῶς ποιητικό, πετυχαίνοντας ἀπόλυτα τὸν ζωτικὸ σκοπό του, ποὺ εἶναι ἡ ὑπενθὺµιση καὶ συγκριτικὴ ἀξιολόγηση τῶν βιωµάτων µας µέσα στὸ χρόνο καὶ ὁ δι’ αὐτῆς ἐπαναπροσδιορισµός τῶν ἀξιῶν τῆς ζωῆς µας. Ἐπελέγη ὅµως γιὰ τὸ κεὶµενο ἕνας χαρακτῆρας µικτός, ποὺ συνταιριάζει τὴν ἀρθρογραφία µὲ τὴν ποίηση.
Ἡ πολυπλοκότητα καὶ ἡ πληθώρα τῶν προβληµάτων ποὺ συνεχῶς µαταλλάσσονται, ἡ ἀντιφατικότητα τῆς καθηµερινότητας, οἱ ἀστραπιαῖες καὶ ἀλλοπρόσαλλες ἐξελίξεις καθιστοῦν τὶς σφαιρικὲς πολιτικὲς ἀναλύσεις καὶ τοµὲς κατ’ ἀνάγκη φιλοσοφικές, ἀποστερῶντας τους ἔτσι τὸ κοφτερὸ σπαθὶ τῆς δραστικῆς παρέµβασης. Ἀπὸ τὴν ἄλλη, µὲ τὰ σηµερινά, πολύπλοκα δεδοµένα, ἡ κοφτερὴ κριτική, ἀκὸµη κι ἂν θὲµελιώνεται σὲ ἐπιχειρὴµατα, φαντάζει συνθηµατική, ἀστήρικτη, ἀφοῦ οἱ ἔχοντες καὶ κατέχοντες φροντίζουν νὰ τὴν ἐξουδετερώσουν, διὰ συκοφαντιῶν καὶ ἀµφισβητήσεων.
Μέσα σὲ ὅλη αὐτὴ τὴ σύγχυση, λοιπόν, ἡ µόνη λύση εἶναι ἡ ἐπιστροφὴ στὴν πηγή, ὁ ἐντοπισµός καὶ ἡ ἐνδυνὰµωση τῶν ὑγιῶν κοινωνικῶν κυττάρων, τὸ ἀφούγκρασµα τῆς κραυγῆς τῶν συνειδήσεων, τῆς φλογισµένης κραυγῆς τῆς ἀδούλωτης καρδιᾶς. Μόνον ὅ,τι ἔχει φωνὴ καὶ φωτιὰ µπορεῖ νὰ σπάσει τὴ «συνωµοσία τῆς σιωπῆς καὶ τῆς ὁµίχλης», ποὺ διαρκῶς ἐξυφαίνεται ἐπεκτεινοµένη, ὥσπου νὰ κάνει τὸ «Μὰτ» στὴ σκακιέρα τοῦ νεοφανοῦς, ὅσο καὶ πανάρχαιου πολὲµου, ὥσπου νὰ σκεπάσει µὲ τὸ δίχτυ τῆς λήθης τὸ τελευταῖο χαράκωµα, τὸ ἔσχατο ὀχυρό, τὸ τίµιο δῶρο, τὴν ἐλεύθερη καρδιά. Αὐτὴν τὴν ἐλεύθερη καρδιὰ ποὺ -δόξα τῷ Θεῷ- ἐπιµένει ἀκὸµα νὰ δονεῖται, νὰ ἀγαπᾶ, νὰ ἐξοργίζεται, ἂν θέλετε, νὰ ἐγείρεται καὶ νὰ ἐπαναστατεῖ. Αὐτὴν τὴν καρδιὰ πρέπει νὰ ἐµψυχώσουµε, νὰ ἐνισχύσουµε, νὰ ὁπλίσουµε, νὰ ξεσηκώσουµε.
Θυμᾶσαι, φίλε, ποιός ἤσουν; Ποιός σὲ γέννησε; Ποιό εἶναι τὸ ὄνοµά σου, ἡ σηµασία του καὶ ἡ ἀξία του σὲ σχέση µὲ τὴν ἐλεύθερη ὕπαρξή σου;
Ἐπὶ τῆς οὐσίας, ὅλα εἶναι θὲµα προσωπικὴς ἀξιοπρέπειας πλέον. Τὸ παγκὸσµιο καθεστὼς φαίνεται νὰ νικάει καὶ ἐλέγχει ὅλους τοὺς βασικοὺς τοµεῖς, ὅλα τὰ κοµβικὰ σηµεῖα. Ἐπειδή, ὅµως, θέλει νὰ ἐγκαθιδρύσει ὁλοκληρωτισµὀ, πρὰγµατοποιώντας ὁλοκληρωτικὴ κατάκτηση, πρέπει νὰ καταστρέψει τὸ τελευταῖο µας ὅπλο: τὴν ἐλεύθερη καρδιὰ καὶ συνείδηση. Διότι τότε θὰ σκύψουµε -µὴ γένοιτο- ὁλότελα τὸ κεφάλι. Τὸ καθεστὼς πολεµᾶ τὶς συνειδήσεις σπέρνοντας νάρκωση, λήθη, κόπωση, ἀπελπισία, γαρνιρισµένα µὲ µουχλιασµένο ἄρτο καὶ φθηνὰ ὅσο καὶ χυδαῖα θεάµατα. Κι’ ἔτσι, νικηµένη καρδιὰ – ὑποταγµένη κοινωνία!
Γι’ αὐτό, λοιπόν, ἄς µἐτρήσουµε τὶς ἀντοχές µας, ἂς φορέσουµε τὴν πανοπλία τῆς τιµῆς καὶ τὴν περικεφαλαία τῆς µνὴµης, κι ἂς ξεκινήσουµε τόν µικρό µας, µέγιστο ἀγῶνα. Δέν µπορεῖτε νὰ φαντασθεῖτε πόσο πονᾶ καὶ ἀπειλεῖ τοὺς σκοτεινοὺς ἄρχοντες τοῦ κὸσµου ἡ κάθε µιὰ ξεχωριστὰ ἐλεύθερη παρουσία, ποὺ ἀπελευθερωµένη κι ἀπὸ τὸν ἐγωισµό, συνιστᾶ καὶ ἁπαρτίζει κοινωνικὸ σῶµα, ὑψώνοντας ἀνυπέρβλητο τεῖχος µπροστὰ στὸν ἐπελαύνοντα ἀόρατο κατακτητή, ποὺ µὲ τὴ συµπεριφορά του ἀποδεικνύει, πὼς δὲν ἀρκεῖται στὸν ἔλεγχο οἰκονοµίας, πολιτικῆς καὶ στρατοῦ, κτιρίων καὶ µηχανῶν, γαίας καὶ θαλασσῶν. Γιὰ νὰ ἀνταποκριθεῖ στὸ µέγεθος τοῦ ἐπιδιωκοµένου, πλήρους ὁλοκληρωτισµοῦ, ἀπαιτεῖ τὰ πάντα! Τὴ µνήµη µας, τὴ θέλησή µας, τὴν ψυχή µας!
Ἡ µνήµη, λοιπόν. Ἡ µνήµη καὶ ἡ τιµή.
Θυµήσου τὸ πατρικό σου σπίτι, τὶς στιγµὲς ἀληθινῆς ζωῆς ποὺ κρατᾶς φυλαγµένες µέσα σου, τὸν ἥλιο ποὺ χρυσίζει τὴν πλάση, τὸ καθαρὸ χαµόγελο, τὸ τίµιο αἷµα τῶν ἡρώων καὶ τῶν µαρτύρων ποὺ σὲ γέννησαν, τὴ µαταιότητα ἑνὸς βίου χωρὶς τιµή. Θυµήσου ὅλα ἐκεῖνα ποὺ ἀπαρνήθηκες, ὅλα ἐκεῖνα ποὺ θέλουν νὰ σοῦ πάρουν γιὰ πάντα!