Ιδιαίτερα συμπαθής, σεβαστός και αγαπητός στους πιστούς, κάθε ηλικίας και φύλου, της Μητροπόλεως Παραμυθίας, Φιλιατών, Γηρομερίου και Πάργας, είναι ο ηγούμενος της Ιεράς Μονής Γηρομερίου Μεθόδιος Ντελής.
Η δράση του και η στάση του, αλλά και η καθαρότητα της ζωής του, μαζί με την βαθιά πνευματικότητά του, τον αναδεικνύουν σε Χριστοφόρο ποιμένα. Το πειθαρχημένο εκκλησιαστικό του ήθος και ύφος, που απομακρύνει από πάνω του κάθε έννοια εκκοσμίκευσης των θείων πραγμάτων και γεγονότων, η βαθιά λειτουργική του αίσθηση και συναίσθηση, η ευγένεια και η καλοσύνη του, η έντονη αντίληψη του χρέους του, της αποστολής και της ευθύνης του, αναγνωρίζεται από τους ανθρώπους, που τρέχουν δίπλα του για να στηριχθούν.
Η αγάπη του προς το Χριστό είναι “ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς του, ἐξ’ ὅλης τῆς ἰσχύος του καί ἐξ ὅλης τῆς διανοίας του”. Οι σκέψεις, οι επιθυμίες του, τα συναισθήματά του και όλες οι πρόσπαθειές του εμπνέονται και κατευθύνονται από την αγάπη του Χριστού, γι’ αυτό η παρουσία του είναι οικοδομητική, επιβλητική και παραδειγματική.
Σε συνεργασία με τους αρχιμανδρίτες Αλέξιο και Σεραφείμ, αναστήλωσε τη Μονή Γηρομερίου, συντήρησε το καθολικό του ναού και την έκανε προορισμό Προσκυνηματικού τουρισμού και μάλιστα διεθνούς.
Ταυτόχρονα αναπτύσσει μεγάλης κλίμακας κηρυκτικό έργο. Ο λόγος του είναι πάντοτε απλός, πατερικός, με έντονο συμβουλευτικό χαρακτήρα. Χαρακτηριστικές προτροπές και νουθεσίες του μένουν βαθιά χαραγμένες στις ψυχές των πιστών Ομιλεί συχνά σε εκδηλώσεις με ιστορικό, πολιτισμικό και οικολογικό περιεχόμενο.
Πολύ τον συγκινεί και τον συγκλονίζει ο πόνος, η φτώχεια και η ανέχεια και με τον τρόπο του βρίσκεται δίπλα στους πονεμένους και δοκιμαζόμενους. Αλλά αυτό που τον ξεχωρίζει, είναι η ταπείνωσή του, που συνοδεύεται από την απλότητά του. Δεν περιαυτολογεί, δεν κατακρίνει, δεν επιμένει στη γνώμη του, δεν προσβάλλει όσους τον στεναχωρούν.
Λίγα λόγια για την Ιερά Μονή Γηρομερίου
Ιερά Μονή Γηρομερίου ιδρύθηκε στις αρχές του 14ου αιώνα (μεταξύ 1310 και 1320), 
στην εποχή της ακμής του Δεσποτάτου της Ηπείρου. Αποτέλεσε σημαντικό μοναστικό κέντρο και έφτασε στην μεγαλύτερη ακμή της στα μέσα του 16ου αιώνα, εποχή κατά την οποία, κατά τον Θεοδόσιο Ζυγομαλά, αριθμούσε περίπου 300 μοναχούς.
Από την αρχή της ιδρύσεώς της υπαγόταν στο Οικουμενικό Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως, ως Πατριαρχική και Σταυροπηγιακή και αργότερα (18ος αι.) ως έδρα Πατριαρχικής Εξαρχίας. Στην δικαιοδοσία της ανήκαν 12 χωριά της επαρχίας και η πόλη των Φιλιατών.
Το έτος 1800, η Μονή έγινε έδρα της Επισκοπής Γηρομερίου, υπαγόμενη στη Μητρόπολη Ιωαννίνων, με την ίδια έκταση στη δικαιοδοσία της. Από τότε και μέχρι το 1895 που οριστικά καταργήθηκε, είχε διάφορες εναλλαγές, άλλοτε ως έδρα Επισκοπής και άλλοτε Εξαρχίας. Το 1928, το Οικουμενικό Πατριαρχείο, παραχώρησε “επιτροπικώς” την διοικητική επιστασία της Μονής στην Ιερά Μητρόπολη Παραμυθίας, Φιλιατών και Γηρομερίου, διατηρώντας όμως τα κανονικά του πνευματικά δικαιώματα επ’ αυτής. Για τον λόγο αυτό, στις ιερές ακολουθίες που τελούνται στη Μονή, μνημονεύεται το όνομα του εκάστοτε Οικουμενικού Πατριάρχου.
Μεγάλη, επίσης, ήταν η προσφορά της Μονής στην περιοχή της Θεσπρωτίας σε όλη τη μακραίωνη ιστορία της, συμβάλλοντας στη διατήρηση της εθνικής και θρησκευτικής συνείδησης των κατοίκων. Χαρακτηριστική ήταν η λειτουργία του Κρυφού Σχολειού και της Ιερατικής Σχολής, μέσα στο χώρο της Μονής. Ακόμη, με ενέργειες κάποιων Εξάρχων και με έξοδα της Μονής λειτουργούσαν σχολεία σε ορισμένα από τα χωριά της περιοχής.