Ζοῦμεσὲἕναν κόσμοποὺἀλλάζειμὲ πρωτόγνωρη ταχύτητα, ὅπουἀναδύονται πολύτιμες εὐκαιρίες, ἀλλὰκαὶ κρίσιμες προκλήσεις.Ἐπίκεντροτῆςπολιτικῆς μας πρέπει νὰεἶναι ὁ ἄνθρωποςτοῦ τόπου μας καὶμὲσεβασμὸπρὸςαὐτὸννὰἀναδεικνύουμετὸ κοινωνικό μας πρόσωπο.
Παρατηρεῖται, ὡστόσο, ὅτιμεταξὺτῆςκεντρικῆςἐξουσίαςκαὶτῆςΤοπικῆςΑὐτοδιοίκησης, ἀμφοτέρων των βαθμῶν-παρὰτὶςκατὰκαιροὺς φιλότιμες προσπάθειες ἐκατέρωθεν-ἐμφιλοχωρεῖμιὰδιάσταση στὴ φιλοσοφία τῆςἀσκουμένηςπολιτικῆς. Κιαὐτὸδὲνεἶναι κάτι καινούριο. Ἕλκειτὶςρίζες του ἀπὸτὴνὀργάνωσητοῦ μοντέλου διακυβέρνησης τῆς χώρας ἀμέσωςμετὰτὴνἘθνεγερσίατοῦ 1821 καὶμετὰτὴ διακυβέρνηση τοῦἸωάννου Καποδίστρια, ὅταν«κάθησανστὸ σβέρκο μας»τὸἀγγλικό, τὸγαλλικὸκαὶτὸρωσικὸ κόμμα, μὲτοὺςστὸνἑλλαδικὸχῶροἐκπροσώπουςτους. Οἱὁποῖοι, δυστυχῶς, ἐφάρμοσανπολιτικὲςκαὶ συστήματα ποὺ φθάνουν μέχρι καὶ σήμερα, ἐνῶ μέχρι τότε, ἀκόμηκαὶσὲκαιροὺς δουλείας,οἱΚοινότητες τῶνἙλλήνωνἔβρισκαντὸν τρόπο νὰἐπιβιώνουνκαὶνὰδιατηροῦντὴνἰδιοπροσωπίακαὶτὸ φρόνημα τοῦ Γένους μας.
Τὰτελευταῖα χρόνια, ἡ Αὐτοδιοίκησηκινεῖταιμὲ στόχο τὴ διεκδίκηση μιᾶςπραγματικῆςκαὶὄχι ψευδεπίγραφης καὶἐπίπλαστηςαὐτοδιακυβέρνησης, γι’ αὐτὸ-διεκδικώντας την καὶοἰκοδομώντας την- ὀφείλουμενὰ προσέξουμε τὰἑξῆς, ἄκρωςἐπικίνδυνα δεδομένα:
– Παρατητεῖται ἡ τάση νὰ γίνει ἡ Αὐτοδιοίκησημιὰμικρογραφία τῆςκεντρικῆςἐξουσίας, ἡ ὁποίαἀποδεικνύεταιἀπρόσωπη, ἀπόμακρηἀπὸτὸν πολίτη, λαμβάνοντας καὶὑλοποιώνταςἔξωθενἐπιβαλλόμενες πολιτικές, ἐμποδίζονταςτελικὰτὴν κοινωνία νὰ πάρει τὴμοῖρα της στὰ χέρια της. Ἐπιπροσθέτως, τὸἀντιπροσωπευτικὸἰσχῦονπολιτειακὸ σύστημα -κατὰτὸν τρόπο, βέβαια, ποὺ βιώνεται καὶλειτουργεῖ- συχνὰαὐτοαναιρεῖται, καταλύοντας τὴνἔννοιατῆς δημοκρατίας καὶτῆςἀντιπροσώπευσης, ἀφοῦἄλλαὁλαὸς κελεύεικαὶἄλλακυοφοροῦνταικαὶτελικῶς ψηφίζονται.
– Παρατηρεῖταιἐπίσης -τὸ βλέπουμε στὴν καθημερινότητά μας, ὅσο κι ἄν κάποιοι ἰσχυρίζονταιτὸἀντίθετο- ὅτι ἡ χώρα καταρρέει οἰκονομικά. Ὅμως, τῆςοἰκονομικῆς κατάρρευσης ἔχειπροηγηθεῖἡ κατάρρευση τοῦ συστήματος ἀξιῶνποὺεἶχε, ἐνῶἐπακόλουθοεἶναιἡ ἤδηὁρατὴκοινωνικὴἀποσύνθεση.
– Παρατηρεῖται, εἰσέτι, παγκοσμίως, ἀλλὰἐντονότεραστὴν Πατρίδα μας, μίαὁμογενοποίησησὲὅλοτὸ φάσμα τῆςζωῆς μας, μὲ λόγους δοκιμασμένους καὶἀπαράβατουςὅρουςζωῆςνὰ σύρονται στὸ περιθώριο καὶνὰ θυσιάζονται στὸβωμὸτῆςμετανεωτερικότητος.Χάριν παραδείγματος, ἡ ἀνεξέλεγκτημεταναστευτικὴεἰσροὴ, κατὰτὴνὁποία, ἐνῶπραγματικὸς πρόσφυγας,κατὰτὸδιεθνὲς δίκαιο, νοεῖταιἐκεῖνοςποὺ περνάει ἀπὸτὴ χώρα προέλευσης στὴν πρώτη ἀσφαλῆ χώρα καὶἄν περάσει σὲ δεύτερη ἤ τρίτη χώρα χάνει τὴνἰδιότητατοῦ πρόσφυγα, στὴ χώρα μας ὁ ὅροςλαθρο-μετανάστης σχεδὸν τείνει νὰἀπαγορευθεῖκαὶδιὰ νόμου, προκειμένου νὰἀνακοπεῖ ἡ νοητικὴἐπεξεργασίατοῦ πρώτου συνθετικοῦτῆς λέξεως (λαθρο). Τὸγεγονὸςαὐτό, σὲσυνδυασμὸμὲτὸδημογραφικὸ πρόβλημα, τὸὁποῖοπροσέλαβε ἤδηπρὸπολλοῦἐπικίνδυνες διαστάσεις, ἀλλὰκαὶμὲτὸ φαινόμενο ὅτιοἱ νέοι μας, ποὺτοὺς στερήσαμε τὴνἐλπίδα,μᾶςἐγκαταλείπουν, ἀναζητώνταςτὸδρόμο τῆςφυγῆςἀπ’ τὴν Πατρίδα, δημιουργοῦνἕναἐκρηκτικὸ μίγμα, τὸὁποῖοὁδηγεῖσὲ πολύπλευρη παρακμή, ἡ ὁποίαπολὺ γρήγορα ἐνδέχεταινὰἐξελιχθεῖσὲὁλοκληρωτικὴκαταστροφή.
Γιὰτοὺς λόγους αὐτοὺς-καὶὄχι μόνον- ἂντὸΚράτοςστενοχωρεῖτὸἜθνοςκαὶδὲνεἶναιἀντάξιό του, τότε εἶναικαιρὸςνὰκινηθοῦμε, ἔτσιὥστενὰοἰκοδομηθεῖ μία Αὐτοδιοίκηση, ποὺμὲἐφαλτήριοκαὶὄχημα κυρίως τὸνΠολιτισμὸκαὶτὴν Παράδοση, θὰ δημιουργήσει τὸἀνάχωμαἀντίστασηςσὲὅσαμᾶς πληγώνουν καὶἀλλοτριώνουν, ἀλλὰ συγχρόνως καὶτὴνἑστίαμιᾶςἐλπιδοφόρουκαὶἀντάξιαςτοῦλαοῦ μας δημιουργικῆς πορείας καὶπροοπτικῆς. Νὰοἰκοδομηθεῖ μία Αὐτοδιοίκησηποὺθὰ προστατεύσει ἀπὸτὴνκαταστροφικὴἐπέλασητῆςἄκριτης παγκοσμιοποίησης, παρέχοντας συγχρόνως τὴ δυνατότητα στὸλαὸ μας νὰ πολιτεύεται ἔμπρακτα, νὰ συμμετέχει μὲ γνήσιο τρόπο στὰ κοινά, ὥστενὰ νοιώσει ὅτιαὐτὸςεἶναιτὸ χωριό, αὐτὸςεἶναικαὶ ἡ πόλη, αὐτὸς ἡ Αὐτοδιοίκηση, αὐτὸςκαὶτὸΚράτος. Νὰ βιώσει τὸαἴσθημαὅτιδὲνἀποτελεῖἄθροισμαἐπαιτῶνὑπηκόων, ἀλλὰ κοινωνία προσώπων, ποὺἔχειστὰ χέρια της κατὰπρῶτο λόγο τὰἐργαλεῖατῆςαὐτοδιαχείρισης, τοῦσυνεργατισμοῦκαὶτῆςἄμεσης δημοκρατίας.
Ἂς προχωρήσουμε μπροστά, ἂςβελτιωθοῦμε μαζί. Ἂςμοιραστοῦμετοὺς προβληματισμούς,τὶςγόνιμες ἀνησυχίεςκαὶτὴνἀγωνίαγιὰτὸ μέλλον αὐτοῦτοῦ τόπου. Χωρὶςνὰδιαπραγματευτοῦμεἀρχὲςκαὶἀξίες. Ἔχονταςἐπίγνωσητῆςἀναγεννητικῆς δύναμης τῆςΑὐτοδιοίκησης, κάθε φορά ποὺαὐτὴπιστὰὑπηρετεῖτὸν πανανθρώπινο προορισμό της, ἐξοστρακίζονταςτὰ κακέκτυπά της καὶὅ,τιτὴνἀπαξιώνει. Γιατί ἡ Αὐτοδιοίκηση, στὴναὐθεντική της μορφή, μπορεῖνὰἑνώνειἀντὶνὰ χωρίζει, νὰἐλευθερώνειἀντὶνὰ καθυποτάσσει, νὰμεγαλουργεῖἀντὶνὰἐξαχρειώνει, κάνοντας τὸν λαό μας μιὰγροθιὰκαὶὅλους μεταξύ μας φίλους.
