Τρίτη 13 Ιουνίου 2023 κι ώρα 18.30´. Πένθιμος ακούγεται ο ήχος της καμπάνας του Μητροπολιτικού Ναού Ευαγγελίστριας Γρεβενών.
Ο ήχος της προειδοποιεί ότι κάποιος συνάνθρωπός μας εγκαταλείπει τα εγκόσμια. Ποιος άραγε;
Κάποιοι, για να μάθουν, έτρεξαν στις κολόνες για να διαβάσουν τα κηδειόχαρτα. Ξαφνιάστηκαν, διαβάζοντας ότι πέθανε ο δάσκαλος, Πατούνας Δημήτριος (Πατουνούλας) και ότι η κηδεία του θα γίνονταν την επόμενη μέρα, 14 Ιουνίου κι ώρα 17.30´.
Το άκουσμα της θλιβερής είδησης εξαπλώθηκε γρήγορα στην πόλη των Γρεβενών. Η εργατικότητά του, η εντιμότητά του, η ευσυνειδησία του, το ανήσυχο πνεύμα του, τον είχαν καταξιώσει στην κοινωνία των Γρεβενών.
Είχε γίνει γνωστός τόσο για την επιστημονική του κατάρτιση, τη διδακτική και παιδαγωγική του επάρκεια όσο και για τη μεθοδικότητα, την εργατικότητάτου και την ικανότητά του να μεταδίδει στους μαθητές του την αγάπη για τη μάθηση. Ενσάρκωνε τον καλό,τον τέλειο, τον υποδειγματικό, τον ιδανικό δάσκαλο που κάθε γονέας επιθυμεί για τη διαπαιδαγώγηση των παιδιών του.
Για να κάνει πιο εύληπτητη διδασκαλία και πιο ενδιαφέρον το μάθημα,κατασκεύαζε ο ίδιος, εξ ιδίων εξόδων, τα περισσότερα εποπτικά όργανα, Φυσικής και Γεωγραφίας, εξοπλίζοντας με αυτά τα σχολεία που δίδασκε. Πολλά εκτέθηκαν σε εκθέσεις σχολικών εποπτικών οργάνων της Περιφερειακής Διεύθυνσης Εκπαίδευσης Γρεβενών. Αρκετά από αυτά τα δανείζονταν οι δάσκαλοι για τις υποδειγματικές διδασκαλίες σε σχολεία της περιφέρειας Γρεβενών.
Έφυγε ξαφνικά. Έφυγε να συναντήσει τους γονείς του, που δε γνώρισε. Να συναντήσει τη θεία του και το θείο του, που τον αγάπησαν και τον μεγάλωσαν. Να συναντήσει τους φίλους του και τους γνωστούς του.
Άφησε πίσω του μια σημαντική παρακαταθήκη για όλους μας αλλά κυρίως για τα παιδιά του και τα εγγόνια του. Άφησε το τιμημένο όνομά του χάρη στην εργατικότητα, την τιμιότητα και την ευσυνειδησία που τον διέκρινε σε όλη του τη ζωή.
Καλό ταξίδι Δημήτρη – Καλό παράδεισο.
Για τους νεότερους…σύντομο βιογραφικό του
Γεννήθηκε στην Κρανέα Ελασσόνας το 1939. Σε ηλικία ενός (1) έτους έχασε τον πατέρα του. Σκοτώθηκε στον Ελληνοϊταλικό πόλεμο του 1940, στην περιοχή της Κορυτσάς, 4 Απριλίου 1941. Την ίδια χρονιά πέθανε και η μάνα του.
Δεν γνώρισε την αγκαλιά και το χάδι της μάνας ούτε τη στοργή του πατέρα του, όπως τόνισε στον επικήδειο ο συνταξιούχος δάσκαλος, κ. ΒήλιοςΔημήτριος. Αυτούς αντικατέστησαν η θεία του, Πατούνα Αγαθή, αδελφή του πατέρα του καιο σύζυγός της, Κόνιαρης Γεώργιος.
Τον ενέταξαν στην οικογένειά τους ως δικό τους παιδί. Δεν τον ξεχώριζαν από τα παιδιά τους. Ίσως να του έδειχναν κα μεγαλύτερη αδυναμία και αγάπη. Τα παιδιά τους τον θεωρούσαν αδελφό.
Μετά το δημοτικό σχολείο φοίτησε στο γυμνάσιο Δεσκάτηςτις τρεις πρώτες τάξεις.
Το καλοκαίρι του 1953 τραυματίστηκε από έκρηξη παλαιού πολεμικού βλήματος (οβίδα), στο Φελλί Γρεβενών, όπου βοηθούσε το θείο του στις κτηνοτροφικές εργασίες. Τραυματίστηκε βαριά στο πόδι και το χέρι.
Οι γιατροί του νοσοκομείου Κοζάνης που νοσηλεύτηκε, αποκατέστησαν το πόδι· έχασε,όμως, το δείκτη του δεξιού χεριού του.
Τις τρεις μεγαλύτερες τάξεις του 6/τάξιουτότεγυμνασίου φοίτησε στο γυμνάσιο Ελασσόνας.
Αποφοίτησεαπό την Παιδαγωγική Ακαδημία Λάρισας. Εργάστηκε, ως κοινοτικός δάσκαλος, στα δημοτικά σχολεία της Κρανέας, το σχολικό έτος 1961-62 στο 2ο Δημοτικό και το 1962-63 στο 1ο Δημοτικό. Για τους μαθητές και για τους χωριανούς έμεινε γνωστός με τη χαρακτηριστική επωνυμία,Πατουνούλας. Το επόμενο σχολικό έτος 1963-64 εργάστηκε, ως αναπληρωτής, στο δημοτικό σχολείο Άκρης (Μπισιρτσιά).
Διορίστηκε στο νομό Γρεβενών και υπηρέτησε για δεκατρία (13) σχολικά έτηστο δημοτικό σχολείο Κρανιάς Γρεβενών,πέντε (05) στο Δοξαρά και τα υπόλοιπα σε σχολεία της πόλης των Γρεβενών.
Εκεί παντρεύτηκε τη Νηπιαγωγό,Ζαμανάκου Μαριάνθη. Απέκτησαν δύο παιδιά, τη Χρυσούλα και τον Ιωάννη. Φέρνουν τα ονόματα των γονέων του.
Συχνά επισκέπτονταν το χωριό του για να συναντήσει τους συγγενείς, τους φίλους και τους γνωστούς.