Ἐξ ἀπαλῶν ὀνύχων, γνωρίζουμε ὅτι τὸ νὰ ἐπιχειρῇ ἄρχων νὰ θέσῃ τὸν πεπερασμένο ἀνθρώπινο νόμο ὑπεράνω τοῦ τέλειου καὶ ἁπόλυτου Θείου Νόμου ἀποτελεῖ θρασύτατη ὕβρη.
Ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τοῦ Σοφοκλέους, ποὺ ἔβαλε στὸ στόμα τῆς Ἀντιγόνης τὸ λόγο «οὐδὲ σθένειν τοσοῦτον ὠόμην τὰ σὰ κηρύγμαθ’ ὥστ’ ἄγραπτα κασφαλῆ θεῶν νόμιμα δύνασθαι θνητὸν ὂνθ’ ὑπερδραμεῖν» (οὔτε φανταζόμουν ὅτι τὰ δικά σου κηρύγματα ἔχουν τόση δύναμι, ὥστε τοὺς ἄγραφους καὶ ἀπαρασάλευτους νόμους τῶν θεῶν νὰ μπορῇς, ἂν καὶ εἶσαι θνητός, νὰ ξεπεράσῃς), ἕως -κυρίως- τὶς Θεόπνευστες, πλέον, Πράξεις τῶν Ἀποστόλων καὶ τὴν προτροπὴ-ἐντολὴ «πειθαρχεῖν δεῖ Θεῶ μᾶλλον ἢ ἀνθρώποις», ὡς Χριστιανοὶ Ὀρθόδοξοι καὶ Ἕλληνες γνωρίζουμε τί ὀφείλουμε νὰ πράττουμε σὲ ἀνάλογες περιπτώσεις.
Ὡς ἐκ τούτου καὶ βάσει τῶν εἰδικῶν συνθηκῶν ποὺ ἔχουν διαμορφωθεῖ στὴν καθημερινότητά μας, ἐξ αἰτίας τῆς ἐπιδημίας -ἤ «ἐπιδημίας»- τῆς covid-19 καὶ τῶν καθ’ ὑπερβολὴν μέτρων (τὰ ὁποῖα δὲν κατέλυσαν μόνο τὸ Σύνταγμα ὡς πρὸς τὶς θρησκευτικὲς καὶ λοιπὲς ἐλευθερίες τοῦ ἀνθρώπου, ἀλλὰ καὶ κάθε ἔννοια λογικῆς), ταπεινὰ φρονῶ ὅτι πᾶσα προσέλευση πιστῶν, ἐντὸς ἢ ἐκτὸς τοῦ ἱεροῦ ναοῦ, σὲ Θεία Λειτουργία ποὺ γίνεται αὐτὴν τὴν περίοδο, συνιστᾶ Ὁμολογία Πίστεως.
Κάθε φορὰ ποὺ κοινωνοῦμε, σύμφωνα μὲ τὸν ἐδῶ καὶ αἰῶνες πατροπαράδοτο τρόπο, συνιστᾶ Ὁμολογία Πίστεως.
Ἡ ἁγία ἀνυπακοὴ σὲ Ἐπισκόπους (οἱ ταλαίπωροι μηχανικὰ διαβάζουν σὲ κάθε Θεία Λειτουργία τὸν λόγο: «ἑαυτοὺς καὶ ἀλλήλους καὶ πᾶσαν τὴν ζωὴν ἡμῶν Χριστῷ τῷ Θεῷ παραθώμεθα»[;]), οἱ ὁποῖοι ἀδίκως ἐλέγχουν (βλ. συκοφαντοῦν) γιὰ ἔλλειμμα ἀγάπης ὅσους πιστούς, κόντρα στὶς ἐντολές τῆς «Διαρκοῦς Ἱερᾶς Συνόδου (ΔΙΣ)»[;], ἐξακολουθοῦν νὰ ἐκκλησιάζονται καὶ νὰ κοινωνοῦν, συνιστᾶ Ὁμολογία Πίστεως.
Ἡ καρτερικότητα ἀπέναντι στοὺς ὀνειδισμοὺς ἤ στοὺς προπηλακισμοὺς ἀνάλγητων καὶ σὲ διατεταγμένη ὑπηρεσία δημοσιογραφίσκων ἤ ἐν γένει ἀνθρώπων ἄγευστων τῆς Θείας Χάριτος, ἀντίστοιχα, συνιστᾶ Ὁμολογία Πίστεως.
Ἡ πεποίθηση ὅτι κάνουμε κι ἐμεῖς κάτι ἐλάχιστο γιὰ τὸν Χριστό, ὅταν, ἐνδεχομένως, θὰ κληθοῦμε νὰ πληρώσουμε, ἀπὸ τὸ ὑστέρημα ἤ τὸ περίσσευμά μας, τὸ ὑπέρογκο καὶ ἄδικο πρόστιμο, συνιστᾶ Ὁμολογία Πίστεως.
Ἡ σταθερὴ ἀπόφασή μας νὰ ὑποστοῦμε τὴν ὅποια ταλαιπωρία ἤ καὶ τιμωρία θὰ μᾶς ἐπιβάλῃ ὁ ἤδη καταπατῶν τὴν θρησκευτικὴ μας ἐλευθερία «Καίσαρ» συνιστᾶ Ὁμολογία Πίστεως.
Εἰδικὰ γιὰ τὴν μεγάλη ἑορτὴ τῶν Θεοφανίων, γιὰ τὴν ὁποία οἱ Ἅγιοι Πατέρες λένε ὅτι εἶναι ἰσάξια του Πάσχα, κανένας συνειδητὸς Χριστιανὸς Ὀρθόδοξος χωρὶς σοβαρὸ κινητικὸ πρόβλημα ἢ ἐν γένει πρόβλημα ὑγείας δὲν πρέπει νὰ παραμείνῃ στὸ σπίτι του, τὴν ὥρα ποὺ στοὺς ἱεροὺς ναοὺς θὰ τελεῖται ἡ Θεία Λειτουργία, ἔστω «κεκλεισμένων τῶν θυρῶν», εἴτε τῆς παραμονῆς εἴτε τῆς κυριώνυμης ἡμέρας τῶν Θεοφανίων, καὶ ἡ τέλεση τῆς Ἀκολουθίας τοῦ Μεγάλου Ἁγιασμοῦ. Τὴν παραμονὴ γιὰ νὰ πάρουμε Μεγάλο Ἁγιασμὸ νὰ ραντίσουμε τὰ σπίτια μας καὶ ἀνήμερα γιὰ νὰ μεταλάβουμε Μεγάλο Ἁγιασμό, εἴτε ἔχουμε εἴτε δὲν ἔχουμε μεταλάβει προηγουμένως καὶ τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων, τοῦ Σώματος καὶ τοῦ Αἵματος τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ.
Ὅλοι, τηρώντας ἀποστάσεις, φορώντας μάσκες κ.λπ. (κινούμενοι ἀπὸ σεβασμὸ πρὸς τὸν ἀδελφό μας ποὺ ἐπηρεασμένος ἀπὸ τὴ δαιμονικὴ πλύση ἐγκεφάλου φοβᾶται καὶ ὄχι ἀπὸ μὴ κατ’ ἐπίγνωσιν ἀνησυχία νὰ μὴν μεταδώσουμε τὸν ἰό, δεδομένου -ἐπαναλαμβάνω- ὅτι «ἑαυτοὺς καὶ ἀλλήλους καὶ πᾶσαν τὴν ζωὴν ἡμῶν Χριστῷ τῷ Θεῷ παραθώμεθα»), ὀφείλουμε, ὄχι προκλητικοί, ἀλλὰ γαλήνιοι, ταπεινοί, ταυτόχρονα ὅμως ἀτρόμητοι, νὰ δώσουμε τὸ «παρών»: εἴτε στὶς σύγχρονες κατακόμβες, ποὺ κλιμακωτὰ αὐξάνονται σὲ ὅλη τὴν Ἑλλάδα, εἴτε εντός ναών είτε στὰ προαύλια ὅλων τῶν ἐκκλησιῶν τῆς πατρίδος μας!
Καλὴ κι εὐλογημένη χρονιὰ καὶ καλή μας φώτιση!
Του Δημητρίου Ι. Παπαδημόπουλου, Δικηγόρου, τ. Αντιπεριφερειάρχη Π.Ε. Λαρίσης.