Χωριά της Ελασσόνας και της Λάρισας που αξίζει να επισκεφθεί κάθε Λαρισαίος και ας μην του πέρασαν ποτέ από το μυαλό – Η ξεχωριστή ομορφιά τους (φωτο)

Η Αετοράχη, που ανήκει στο Δήμο Ελασσόνας, απέχει περίπου 11 χλμ. από την Ελασσόνα και είναι χτισμένη σε υψόμετρο 340 μέτρων. Η παλιότερη ονομασία του χωριού ήταν Βελέσνικο, και χτίστηκε σε ύψωμα από τους πρόσφυγες που ήρθαν το 1923 από τον Πόντο.

Οι σημερινοί 150 περίπου κάτοικοί του ασχολούνται κυρίως με τη γεωργία και την κτηνοτροφία, ενώ πρέπει να σημειωθεί ότι λειτουργούν όλο το χρόνο καφενεία και ταβέρνες.

Ο επισκέπτης, αφού πρώτα θαυμάσει τη θέα του κάμπου που προσφέρει η θέση του χωριού, θα πάει ανατολικά για περίπατο στο καλαίσθητο πευκοδάσος, ενώ αξίζει πραγματικά και η γραφική διαδρομή προς το ξωκλήσι του Αγίου Γεωργίου που βρίσκεται σε λόφο λίγο πάνω από το χωριό, καθώς και προς το ξωκλήσι του Αγίου Νικολάου το οποίο βρίσκεται στην είσοδο του χωριού, προς τη μεριά του κάμπου.

Στις Λαογραφικές και Πολιτιστικές εκδηλώσεις βοηθά και η δραστηριότητα των απανταχού Αετορραχιτών καθώς και η ύπαρξη ενός Πνευματικού Κέντρου που είναι στολίδι για την περιοχή και μπορεί να φιλοξενεί πλήθος καλλιτεχνικών εκδηλώσεων, θεατρικών παραστάσεων και πολιτιστικών δρώμενων καθ’ όλη τη διάρκεια του έτους.

Πλήθη ντόπιων και ξένων έρχονται στο χωριό για το πανηγύρι των Αγίων Αναργύρων (1η Ιουλίου) , μιας και ο Πολιτιστικός Σύλλογος έχει φροντίσει να δώσει έμφαση στη διατήρηση της ποντιακής παράδοσης με χορούς, τραγούδια και γλέντι υπό τους ήχους της ποντιακής λύρας, καθώς και με τα πολύ νόστιμα και ξεχωριστά ποντιακά εδέσματα.

Ο οικισμός Βαλανίδα βρίσκεται βορειοανατολικά της Ελασσόνας, αναπτύσσεται σε υψόμετρο 320 μ. και απέχει από την έδρα του Δήμου 15 χλμ. Σύμφωνα με τα στοιχεία της απογραφής του 2011, έχει μόνιμο πληθυσμό 441 κατοίκους, με κύρια ασχολία τη γεωργία και την κτηνοτροφία.

Οι εκκλησίες του χωριού είναι ο μεταβυζαντινός ναός των Αγίων Αναργύρων (1647) και η πετρόχτιστη βασιλική της Αγίας Τριάδας (1861). Υπάρχουν ακόμα μικρότερα ξωκλήσια (Άγιος Γεώργιος, Άγιος Αθανάσιος, Παναγία) που βρίσκονται στην είσοδο του φαραγγιού της Χράπας. Στην περιοχή υπάρχει ένα σημαντικό σπηλαιοβάραθρο, το οποίο όμως δεν είναι εύκολα επισκέψιμο λόγω κατολισθήσεων.

Αξίζει ακόμα να επισκεφτεί κανείς και τη διάβαση στο φαράγγι της Χράπας. Πρόκειται για μια ενδιαφέρουσα διαδρομή 4 χλμ. κατά μήκος του φαραγγιού, το οποίο αρχίζει από τη γέφυρα του Λουτρού και φτάνει μέχρι τα όρια της κτηματικής έκτασης της Βαλανίδας. Σε κάποιο σημείο της πεζοπορίας, συναντάται και η ερειπωμένη πια Μονή της Παναγίας.

Ο οικισμός της Κλεισούρας βρίσκεται βορειοδυτικά της Ελασσόνας, αναπτύσσεται σε υψόμετρο 520 μ. και απέχει από την έδρα του Δήμου 24 χλμ. Σύμφωνα με τα στοιχεία της απογραφής του 2011, έχει μόνιμο πληθυσμό 109 κατοίκους, Πρόκειται για έναν αραιοκατοικημένο οικισμό και οι λιγοστοί κάτοικοί του ασχολούνται με τη γεωργία και την κτηνοτροφία.

Εκκλησία του χωριού είναι ο Ιερός Ναός Πέτρου και Παύλου (1959) που χτίστηκε με ενέργειες των απόδημων κατοίκων. Ωστόσο, ερχόμενος ο επισκέπτης θα θαυμάσει άφθονες ομορφιές στη φύση του χωριού και η θέα της γύρω περιοχής θα τον αποζημιώσει και θα τον γαληνέψει.

Η Φαρμάκη (Τοπική Κοινότητα Τσαπουρνιάς – Δημοτική Ενότητα ΣΑΡΑΝΤΑΠΟΡΟΥ), ανήκει στον δήμο ΕΛΑΣΣΟΝΑΣ της Περιφερειακής Ενότητας ΛΑΡΙΣΑΣ που βρίσκεται στην Περιφέρεια Θεσσαλίας, σύμφωνα με τη διοικητική διαίρεση της Ελλάδας όπως διαμορφώθηκε με το πρόγραμμα “Καλλικράτης”.

Η επίσημη ονομασία είναι “η Φαρμάκη”. Έδρα του δήμου είναι η Ελασσόνα και ανήκει στο γεωγραφικό διαμέρισμα Θεσσαλίας.

Κατά τη διοικητική διαίρεση της Ελλάδας με το σχέδιο “Καποδίστριας”, μέχρι το 2010, η Φαρμάκη ανήκε στο Τοπικό Διαμέρισμα Τσαπουρνιάς, του πρώην Δήμου ΣΑΡΑΝΤΑΠΟΡΟΥ του Νομού ΛΑΡΙΣΗΣ.

Η Φαρμάκη έχει υψόμετρο 667 μέτρα από την επιφάνεια της θάλασσας, σε γεωγραφικό πλάτος 40,0258288569 και γεωγραφικό μήκος 22,0538287895. Οδηγίες για το πώς θα φτάσετε στη Φαρμάκη θα βρείτε εδώ.

Το Καστράκι είναι χωριό του νομού Λάρισας. Το χωριό υπάγεται στο δημοτικό διαμέρισμα

Είναι κτισμένο σε υψόμετρο 330 μέτρων. Μέχρι πριν μερικά χρόνια το χωριό δεν είχε μόνιμους κατοίκους. Σύμφωνα με την απογραφή του 2011 έχει 60 κατοίκους, ενώ εποχιακά έχει περισσότερους. Την δεκαετία του ’70 υπήρχαν 130 περίπου μόνιμοι κάτοικοι αμιγώς Σαρακατσάνοι.

Το αρχικό (Τούρκικο) όνομα του χωριού ήταν Κουκλάμπασι (τουρκικά: kukla başı), και όχι Κουκλόμπασι όπως εσφαλμένα λέγετε λόγω παραφθοράς και σημαίνει κεφάλι κούκλας (άγνωστο γιατί είχε αυτό το όνομα). Με γενική εντολή της Νομαρχίας, το 1957, μετονομάστηκαν πολλά χωριά του νομού Λάρισας, έτσι έγινε και η αλλαγή του ονόματος του χωριού σε Καστράκιον (Καστράκι πλέον). Το νέο όνομα, οφείλεται σε λείψανα τειχών και θέσης ενός κάστρου, που βρέθηκαν σε ένα λόφο, σε απόσταση περίπου 3 χλμ βόρεια του χωριού. Η αρχική πρόθεση των κατοίκων ήταν να ονομάσουν το χωριό «Νεράιδα» από το όνομα του βουνού που βρίσκεται ΝΑ του χωριού και το ονομάζουν «Νεραιδή». Το όνομα αυτό όμως είχε ήδη δοθεί από το 1927 σε διπλανό χωριό.

Το χωριό ξεκίνησε ως αμιγώς κτηνοτροφικό. Στα πρώτα χρόνια τα βοσκοτόπια του φιλοξενούσαν περισσότερα από πέντε χιλιάδες( 5.000) πρόβατα. Λιγοστά ήταν τα γίδια και πολύ λίγα τα γελάδια. Μετά τον 2ο Π.Π που άρχισε η ενηλικίωση της δεύτερης γενιάς κατόχων του κτήματος άρχισε σιγά-σιγά και η καλλιέργεια μικρών εκτάσεων. Από το ’50 μέχρι και τα μέσα του ’70 υπήρχε παράλληλη απασχόληση με την γεωργία και την κτηνοτροφία, με την δεύτερη να βαίνει σταθερά μειούμενη μέχρι δεκαετία του ’80 όπου σχεδόν έπαψε να υπάρχει. Οι καλλιεργήσιμες εκτάσεις είναι περίπου 11.000 στρέμματα, και μοιράζονται κατά κύριο λόγο σε σιτάρι, κριθάρι αλλά καλλιεργούνται επίσης βαμβάκι σε ικανές εκτάσεις, βίκος, τριφύλλι και τα τελευταία χρόνια φακή, ρεβίθια και περιστασιακά διάφορα άλλα δημητριακά και ψυχανθή. Με το πρόγραμμα δάσωσης, έχουν καλυφθεί και αρκετές εκτάσεις με ακακίες και λιγότερες με καρυδιές Εγκαταστάθηκε επίσης και μια μεγάλη μονάδα φωτοβολταϊκών.

Το δημοτικό διαμέρισμα της Ροδιάς απέχει 7 χλμ. από την πόλη του Αμπελώνα και 20 χλμ. από τη Λάρισα. Έχει 953 κατοίκους, έκταση 66.886 στρέμματα και από αυτήν διέρχονται οι ποταμοί Πηνειός, Μάτι Τυρνάβου και ο χείμαρρος Τιταρήσιος. Περιλαμβάνει και ένα μικρότερο οικισμό, το Κόρδεσι.

Η εκκλησία του χωριού είναι ο Ναός της Ευαγγελίστριας ενώ υπάρχει και το ξωκλήσι του Αγίου Αθανασίου, που βρίσκεται στο αισθητικό άλσος του «Μπογιατζί» στις όχθες του Πηνειού.

Σήμερα οι κάτοικοι της Ροδιάς ασχολούνται κυρίως με τη γεωργία και την κτηνοτροφία.

Το Δημοτικό Σχολείο της Ροδιάς είναι 4/θέσιο και ολοήμερο με 34 μαθητές, ενώ το Νηπιαγωγείο έχει 10 μαθητές.

Αρκετοί επισκέπτες καταφθάνουν στη Ροδιά για τις γαστρονομικές απολαύσεις στις γραφικές ταβέρνες του χωριού. Επίσης η Ροδιά αποτελεί κομβικό σημείο στο οδικό δίκτυο της περιοχής για την περιήγηση των επισκεπτών στον ορεινό όγκο του Ολύμπου, τα Τέμπη και τα παράλια του Νομού.

Λίγα μόνο χιλιόμετρα από τη Λάρισα , στους πρόποδες του Κισσάβου, σε μια περιοχή που είναι προικισμένη με πάρα πολλές φυσικές ομορφιές και με δραστήριους κατοίκους βρίσκεται η Όσσα, η οποία ανήκει στη Δημοτική Ενότητα Νέσσωνος του Δήμου Τεμπών.

Η Όσσα είναι ένα χωριό που βρίσκεται βορειοανατολικά της πόλης της Λάρισας. Απέχει από την πόλη 18 χμ.και είναι χτισμένο σε υψόμετρο 122 μέτρων.Το 1997 με το “σχέδιο Καποδίστριας” αποτελεί ένα από τα 7 Δημοτικά διαμερίσματα του Δήμου Νέσσωνος .

Κατοικείται από 700 περίπου κατοίκους . Οι περισσότεροι απ’ αυτούς είναι υπάλληλοι ή γεωργοί και ελάχιστοι κτηνοτρόφοι. To τουρκικό όνομά του “Ασαρλίκ Ορντί” σημαίνει “φρούριο του στρατοπέδου” από το λόφο Ισάρ ή Ασάρ που βρίσκεται στη βόρεια πλευρά του χωριού .Στα σύνορα με το Συκούριο κυλά ο χείμαρρος “Μπαρτσιάς”, του οποίου τα νερά κατηφορίζουν από τις πλαγιές του Κισσάβου (Όσσας) και χύνονται σε λίμνη (πρώην “Νεσσωνίς”) κοντά στο χωριό Νέσσων.

Στην είσοδο του χωριού – μετά τη γέφυρα αριστερά – βρίσκεται ο Ναός των Αγίων Αναργύρων , που θεμελιώθηκε το 1978 και πανηγυρίζει δυο φορές το χρόνο , (1η Ιουλίου και 1η Νοεμβρίου). Στην είσοδο του χωριού , αλλά και κατά μήκος του κεντρικού δρόμου του οικισμού συναντάμε το καταπράσινο πάρκο με πεύκα όπου υπάρχει και το Ηρώο για τους πεσόντες στους Εθνικούς Αγώνες.

Προς το κέντρο του χωριού συναντάμε το Δημοτικό Σχολείο (χτισμένο στις αρχές του αιώνα , δωρεά του Ιδρύματος Συγγρού) , το Νηπιαγωγείο , το Κοινοτικό γραφείο , το Αγροτικό Ιατρείο και την εκκλησία του Αγίου Αντωνίου , με το ψηλό πετρόχτιστο καμπαναριό που χτίστηκε στα τέλη του 19ου αιώνα . Η εκκλησία πανηγυρίζει δυο φορές το χρόνο , στις 17 Ιανουαρίου και την 1η Σεπτεμβρίου . Στ’ αριστερά βρίσκεται η πανέμορφη και αρκετά μεγάλη πλατεία “Αντωνίου Κ.Νταφούλη”.

Στη συνοικία “Κοκκινόχωμα” σώζεται σε πολύ καλή κατάσταση πύργος “κούλια” που ανήκει στον Κων/νο Γκουντή ,ενώ στα ανατολικά σώζεται η “κούλια” του Κ. Γκόλαντα , μοναδικά απομεινάρια από την εποχή της Τουρκοκρατίας στην περιοχή του Δήμου Νέσσωνος.

Οι κάτοικοι είναι απόγονοι γηγενών αλλά και Σπηλιωτών και Αμπελακιωτών που εγκαταστάθηκαν στην Όσσα στις αρχές του αιώνα μαζί με οικογένειες Σαρακατσάνων . Τη δεύτερη ημέρα του Πάσχα χορεύεται στην πλατεία του χωριού το “Ζεμπέλι”,χορό που έφεραν μαζί τους οι Σπηλιώτες και αναφέρεται σε απελευθερωτικούς αγώνες και μάχες των κατοίκων με τους Τούρκους.

Το χωριό Ποταμιά βρίσκεται σε απόσταση 7χλμ από τη Αγιά στον παλιό δρόμο Αγιάς-Αγιοκάμπου. Χτισμένο στα ριζά του Μαυροβουνίου, με αξιόλογη βλάστηση από πλατανοδάση και καστανοδάση, με θαυμάσια διαμορφωμένους χώρους αναψυχής σε Καμάρα και Βρύσες.

Ποταμιά (παλαιότερη ονομασία Τσιναρλού=Πλατανότοπος). Η περιοχή της Ποταμιάς διασχίζεται τόσο από το ρέμα της Γρούβιανης όσο και από μικρά ρέματα που διασχίζουν το χωριό.

Το χωριό Ποταμιά ειναι χτισμένο στους πρόποδες του Μαυροβουνίου, με αξιόλογη βλάστηση από πλατανοδάση και καστανοδάση, με θαυμάσια διαμορφωμένους χώρους αναψυχής. Στο κέντρο του χωριού βρίσκετε η πλακόστρωτη πλατεία του χωριού με αιωνόβιους πλατάνους, περιτριγυρισμένη από ταβέρνες, καφετέριες και την εκκλησία του Αγίου Δημητρίου.

Η Ποταμιά είναι ένα ιδανικό μέρος να την επισκεφτεί κανείς ώστε να απολαύσει τις ομορφιές τις φύσης (ρυάκια,ποταμάκια,καταράκτες κτλ), να δοκιμάσει παραδοσιακά φαγητά, ντόπια ψητά στις παραδοσιακές ταβέρνες του χωριού και να επισκεφτεί το Λαογραφικό μουσείο του χωριού με αποτέλεσμα να ταξιδέψει σε άλλες έποχες.

Οι κάτοικοι ασχολούνται κυρίως με την κτηνοτροφία και τη γεωργία, καλλιεργώντας κάστανα, κεράσια, αχλάδια, καρύδια και φυσικά πολλές ποικιλίες από τα γνωστά μήλα Αγιάς. Το χωριό σήμερα έχει περίπου 400 κατοίκους κατά την χειμερινή περίοδο ενώ κατά την θερινή περίοδο σφύζει από ζωή.

Κοντά στην Ποταμιά, στον παλιό δρόμο Αγιάς-Αγιοκάμπου, στο Μεγάλο Ρέμα συναντάμε το πέτρινο μονότοξο γεφύρι του Αλαμάνου. Κατασκευάστηκε το 1858 από ντόπια ασβεστολιθικά πετρώματα, ώστε να καταστεί δυνατή η επικοινωνία της Αγιάς με τα παράλια. Πήρε το όνομά του από το χορηγό του, γιατρό Σπ.Αλλαμάνο. Το σημείο που βρίσκεται είναι κυριολεκτικά πνιγμένο από τα πλατάνια…

Θέση: Βρίσκεται στο γεωγραφικό διαμέρισμα «Ποταμιά» του Δήμου Αγιάς. Απέχει από τη Λάρισα 36 χλμ.

Πρόκειται για ένα νεοϊδρυθέν μουσείο που με ζήλο και μεράκι επιμελήθηκε ο σύλλογος γυναικών Ποταμιάς και φιλοξενεί σε ένα πολύ όμορφο χώρο διάφορα αντικείμενα τόσο από την καθημερινή ζωή των κατοίκων αλλοτινών και περασμένων εποχών όσο και από τα εργαλεία της δουλειάς τους. Η αίθουσα αποπνέει νοικοκυροσύνη, καθαριότητα, τάξη και άρωμα μιας παράδοσης που αξίζει κανείς να γνωρίσει.

Το χωριό είναι κτισμένο στους πρόποδες του Μαυροβουνίου. Βορειοδυτικά του χωριού βρέθηκε η θέση νεολιθικού οικισμού. Άλλα ευρήματα προέρχονται από την εποχή της Χαλκοκρατίας, ενώ τα ευρήματα των ιστορικών χρόνων είναι της Τουρκοκρατίας.

Λίγο πριν φθάσουμε στο χωριό συναντούμε τα ευρήματα ενός βυζαντινού ναού, πιθανόν του 9ου αι., που είναι ο μισός θαμμένος κάτω από το δρόμο.Στο τμήμα του ναού που έχει αποκαλυφθεί σώζεται τάφος της περιόδου των Καταλανών. Το παλιό χωριό, η Κουκουράβα (όνομα πιθανόν σλάβικο), βρισκόταν στα χρόνια της Τουρκοκρατίας στο βουνό, σε υψόμετρο 450μ, πάνω από την Κάρλα και συνδεόταν μαζί της με πετρόχτιστο μονοπάτι, το οποίο σώζεται έως σήμερα σε αρίστη κατάσταση. Στις εκκλησίες και τα ξωκλήσια του χωριού, που τα περισσότερα έχουν κτιστεί κατά τον 18ο αιώνα, σώζονται καταπληκτικές αγιογραφίες.

Το παλιό χωριό Κουκουράβα εγκαταλείφθηκε για πρώτη φορά στη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου και οι κάτοικοι του εγκαταστάθηκαν και έζησαν σε παράγκες στη Λάρισα για τρία περίπου χρόνια, μέχρι και το 1950. Με την επιστροφή τους οι περισσότεροι έχτισαν τα σπίτια που είχαν καεί και συνέχισαν την ζωή τους στο χωριό. Όμως μία με δύο οικογένειες αποφάσισαν να χτίσουν τα σπίτια τους στην παρακάρλια περιοχή «Καλύβια» (η σημερινή Κάτω Αμυγδαλή). Ο βασικός λόγος εγκατάλειψης , η οποία ολοκληρώθηκε σταδιακά μέχρι το 1972, ήταν η έλλειψη συγκοινωνίας-δρόμου.

Οι Κουκουραβίτες εκείνα τα χρόνια καλλιεργούσαν μικρές εκτάσεις γης με αμπέλια και αμυγδαλιές, έτρεφαν μεταξοσκώληκες, ασχολούνταν με την κτηνοτροφία και την υλοτομία και αρκετοί με την αλιεία στη λίμνη Κάρλα. Μετά την αποξήρανση της Κάρλας και την κατοχή μεριδίων γης άλλαξε η επαγγελματική τους απασχόληση και οι περισσότεροι στράφηκαν σε καλλιέργειες όπως αυτή του βαμβακιού.

Ο Παλαιόμυλος είναι ελληνικό χωριό, που υπάγεται διοικητικά στο Νομό Λάρισας και συγκεκριμένα στο Δήμο Φαρσάλων. Αποτελεί το τελευτάιο χωριό του νομού προς την ανατολική του πλευρά, μόλις 1 χλμ. από τα όριά του με το Νομό Μαγνησίας.

Βρίσκεται πάνω στην Εθνική Οδό Βόλου – Καρδίτσας, 20 χλμ. από το Δήμο Φαρσάλων. Βρίσκεται σε απόσταση 45 χλμ. από την πόλη του Βόλου και 68 από την πόλη της Λάρισας.

Σύμφωνα με την απογραφή του 2001 αριθμεί 165 μόνιμους κατοίκους. Ασχολίες τους είναι κυρίως η γεωργία και η κτηνοτροφία. Το χωριό διάθετει πάρα πολύ πράσινο, όπως ιτιές, βελανιδιές και πεύκα. Η περιοχή εχει χαρακτηριστεί απο το Υπουργείο Περιβάλλοντος NATURA.

Τα Άνω Βασιλικά (Τοπική Κοινότητα Κάτω Βασιλικών – Δημοτική Ενότητα ΠΟΛΥΔΑΜΑΝΤΑ), ανήκουν στον δήμο ΦΑΡΣΑΛΩΝ της Περιφερειακής Ενότητας ΛΑΡΙΣΑΣ που βρίσκεται στην Περιφέρεια Θεσσαλίας, σύμφωνα με τη διοικητική διαίρεση της Ελλάδας όπως διαμορφώθηκε με το πρόγραμμα “Καλλικράτης”.

Η επίσημη ονομασία είναι “τα Άνω Βασιλικά”. Έδρα του δήμου είναι τα Φάρσαλα και ανήκουν στο γεωγραφικό διαμέρισμα Θεσσαλίας.

Κατά τη διοικητική διαίρεση της Ελλάδας με το σχέδιο “Καποδίστριας”, μέχρι το 2010, τα Άνω Βασιλικά ανήκαν στο Τοπικό Διαμέρισμα Κάτω Βασιλικών, του πρώην Δήμου ΠΟΛΥΔΑΜΑΝΤΑ του Νομού ΛΑΡΙΣΗΣ.

Τα Άνω Βασιλικά έχουν υψόμετρο 243 μέτρα από την επιφάνεια της θάλασσας, σε γεωγραφικό πλάτος 39,3340921735 και γεωγραφικό μήκος 22,5554804449. Οδηγίες για το πώς θα φτάσετε στα Άνω Βασιλικά θα βρείτε εδώ.

Το Σκλήθρο είναι χτισμένο στο κατάφυτο Μαυροβούνι ανάμεσα στον Κίσσαβο και το Πήλιο. Συνδυάζει το βουνό και τη θάλασσα και αποτελεί αγαπημένο προορισμό για κάθε φυσιολάτρη.

Το Σκλήθρο ιδρύθηκε στη διάρκεια της Τουρκοκρατίας στη σημερινή φύσει οχυρή θέση του, ώστε να αποφεύγονται οι πειρατικές επιθέσεις. Μάλιστα η τοπική παράδοση αναφέρει πως στη θέση του υπήρχε ένα αιωνόβιο σκλήθρο, το οποίο του έδωσε το όνομα που διατηρήθηκε μέχρι σήμερα.

Με την ενσωμάτωση της Θεσσαλίας στο Ελληνικό κράτος το 1881 διοικητικά ανήκε στο δήμο Κασθαναίας. Έπειτα αποτέλεσε αυτόνομη κοινότητα Σκλήθρου έως το 1998 που συνενώθηκε στον Καποδιστριακό δήμο Μελιβοίας.

Από τα τέλη του 2010 αποτελεί Δημοτικό διαμέρισμα του δήμου Αγιάς. Βρίσκεται στα ανατολικά παράλια του Νομού Λάρισας σε απόσταση 67,5 χλμ από Λάρισα και 15 χλμ από τον Αγιόκαμπο.

Η Σκήτη είναι χωριό ορεινό (υψ.350μ) και βρίσκεται πάνω στον παλιό δρόμο Αγιάς-Αγιοκάμπου. Απέχει 45χλμ απο τη Λάρισα.

Κρίνοντας από το όνομα του χωριού μπορούμε να υποθέσουμε ότι στην ευρύτερη περιοχή ασκήτευαν μοναχοί. Αυτό μαρτυρούν άλλωστε τα δύο ασκηταριά των Αγ.Αναργύρων, ένα από τα μοναστήρια του “όρους των Κελλίων”, που βρίσκονται 1χλμ. ΒΔ της Σκήτης και που έχουν αγιογραφηθεί ανάμεσα στον 12ο και στον 16ο αιώνα μ.Χ.

Κοντά στην Σκήτη θεωρείται ότι βρίσκονταν η αρχαία Μελιβοία, η πατρίδα του Φιλοκτήτη που ήταν διάσημη για την παραγωγή πορφυρής βαφής (purpura Meliboiae). Στα ΒΔ του χωριού εντοπίστηκαν ερείπια φρουρίου, το οποίο πιθανότατα ταυτίζεται με την Βυζαντινή Κενταυρόπολη. Η πόλη ήλεγχε τον δρόμο που οδηγούσε από τον σημερινό Αγιόκαμπο στη Αγιά και έπαιξε σημαντικό ρόλο ως οχυρή θέση για τους πληθυσμούς των παραλίων κατά τη διάρκεια των πρώτων βαρβαρικών επιδρομών (3ος – 4ος αιώνας μ.Χ.) και αργότερα των Σλάβων και Σαρακηνών (6ος αιώνας μ.Χ.).

Σήμερα η Σκήτη αποτελεί έναν ιδανικό τουριστικό προορισμό για όλες τις εποχές του χρόνου καθώς συνδυάζει με περισσή ομορφιά βουνό και θάλασσα. Το χωριό είναι πνιγμένο κυριολεκτικά στο πράσινο μιας και δάση απο καστανιές και πλατάνια υπάρχουν σε αφθονία. Η απέραντη παραλία του Αγιόκαμπου απέχει μόλις 7χλμ από το χωριό.

Ο επισκέπτης μπορεί να περιπλανηθεί στη γραφική πλατεία, να απολαύσει σπίτια παραδοσιακά με κήπους ολάνθιστους, να κάνει βόλτες στα γραφικά δρομάκια του παραδοσιακού οικισμού και να αγναντέψει την απεραντοσύνη του Αιγαίου από τον Προφήτη Ηλία, το ψηλότερο σημείο του χωριού.

*Με πληροφορίες και φωτογραφίες από ellinika-xwria.blogspot.com/