Η ακραία πολιτική ορθότητα στον δυτικό κόσμο, μετά το μοντέλο της πολυπολιτισμικής κοινωνίας, που όλο και περισσότεροι αντιλαμβάνονται την παταγώδη αποτυχία του στις χώρες της Ευρώπης, όπου απλά συρρέουν πληθυσμοί ανθρώπων που δεν συμμερίζονται τις ευρωπαϊκές αξίες και γι αυτό αδυνατούν να ενσωματωθούν σε αυτή -ακόμη και μετανάστες τρίτης γενιάς-, επιχειρεί να επιβάλει ως πρότυπα νέα μοντέλα οικογένειας. Γιατί ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας η συζήτηση για τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών και η συνεπαγόμενη εξ αυτού τεκνοθεσία δεν είναι τίποτα άλλο από αυτό. Την προβολή ως προτύπου οικογένειας της συμβίωσης ομόφυλων και, μάλιστα, με παιδιά που θα έχουν δυο μπαμπάδες ή δυο μαμάδες.
Σε μια Ευρώπη που γερνά και αντιμετωπίζει μείζον δημογραφικό πρόβλημα η απάντηση σε αυτό δεν μπορεί να είναι η θεσμοθέτηση του γάμου και η τεκνοθεσία των ομόφυλων ζευγαριών. Άλλωστε, τα ζητήματα της συμβίωσης δυο ομόφυλων ατόμων έχουν ρυθμιστεί στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες όπως και στη πατρίδα μας με το σύμφωνο συμβίωσης, το οποίο κατοχυρώνει απολύτως όσα δικαιώματα απορρέουν από οποιαδήποτε σχέση συνάπτεται με αυτόν τον τρόπο, πλην της τεκνοθεσίας.
Ωστόσο, ενώ η συζήτηση αυτή υποτίθεται ότι γίνεται στο όνομα της κατοχύρωσης ίσων δικαιωμάτων για όλους, προσπερνά αβασάνιστα τόσο τα δικαιώματα του παιδιού όσο και της γυναίκας, η οποία αναλαμβάνει ως «τεκνοποιητική μηχανή» να φέρει στον κόσμο το «κατά παραγγελία» παιδί. Στην ουσία πρόκειται για παραβίαση, ακόμη και αν η γυναίκα αυτή το πράξει αυτοβούλως, με ανάλογο χρηματικό αντίτιμο. Η όλη διαδικασία αναμφίβολα υποτιμά τη γυναίκα και τον ιερό ρόλο που επιτελεί στην έλευση της νέας ζωής. Εύστοχα ο πρώην πρωθυπουργός, Αντώνης Σαμαράς, υπογράμμισε ότι «η μητρότητα δεν είναι… “παροχή υπηρεσίας”! Ούτε “οικονομική συναλλαγή”».
Το κυριότερο, όμως, το παιδί που θα δοθεί σε ένα ομόφυλο ζεύγος καλείται να μεγαλώσει σε μια οικογένεια στην οποία λείπει από τους γονείς το ένα από τα δύο φύλα. Ποιος εγγυάται ότι αυτή η συνθήκη δεν δημιουργεί σύγχυση στο παιδί, ως προς τη σεξουαλική του ταυτότητα, αλλά και εν γένει την προσωπικότητά του; Ποια είναι τα πραγματικά περιθώρια της ελεύθερης επιλογής του όταν πλέον θα έχει ενηλικιωθεί;