Στις 28 Φλεβάρη ενώσαμε τις γροθιές μας, γίναμε η φωνή των αδικοχαμένων ανθρώπων σε αυτό το απερίγραπτο προδιαγεγραμμένο έγκλημα στα Τέμπη απαιτώντας να μη συγκαλυφθεί το έγκλημα. Ήταν μια μέρα των ανθρώπων του μόχθου, η δική μας ημέρα. Όλων αυτών που καθημερινά αγωνιούν, παλεύουν και διεκδικούν το αυτονόητο: Να ζουν, να δουλεύουν και να ταξιδεύουν με ασφάλεια.
H προχθεσινή απεργία με την νεολαία και τους εργαζόμενους να δίνουν βροντερό ΠΑΡΩΝ στην Κεντρική Πλατεία Ελασσόνας αλλά και σε δεκάδες πόλεις όλης της χώρας, έστειλε το μήνυμα “οτί θα γίνουμε των νεκρών η φωνή,για να μην συγκαλυφθεί το έγκλημα των Τεμπών”,μεχρί να τιμωρηθούν οι πραγματικοί υπεύθυνοι.
Κόντρα σε όλες τις λογικές που προσπάθησαν να επιβάλουν την σιωπή και να μας πείσουν ότι ήταν ένα ατύχημα. Προσπαθώντας να μας πείσουν να αποδεχθούμε ότι πάντα θα υπάρχει κακιά στιγμή. Προσπαθώντας να μας πείσουν ότι έχει “ρίσκο” αυτή η ζωή. Προσπαθώντας να μας πείσουν ότι πρέπει να συνηθίσουμε ότι κάθε 2 μέρες θα πεθαίνει και ένας συνάδελφος μας στους χώρους δουλειάς.
Κι όμως! Ο λαός της Ελασσόνας και ιδιαίτερα η νεολαία έστειλε μήνυμα!
Η χθεσινή απεργία έστειλε ηχηρό μήνυμα καταδίκης της πολιτικής που τσακίζει τη ζωή του λαού. Ένα χρόνο μετά το έγκλημα στα Τέμπη, η οργή μεγαλώνει. Διπλά στους συγγενείς των 57 νεκρών, η πόλη μας και ολόκληρη η χώρα παρέλυσε για να κάνει ξεκάθαρο πως η οποιαδήποτε προσπάθεια συγκάλυψης δε θα περάσει, κανένας δε θα μείνει ατιμώρητος, απαιτώντας να υπάρξει άμεση απόδοση όλων των πολιτικών και ποινικών ευθυνών για το έγκλημα.
Χαιρετίζουμε όλους τους φορείς που ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα του Εργατικού Κέντρου Ελασσόνας και του Σωματείου Εργατοτεχνιτών Οικοδόμων τους εκατοντάδες μαθητές,γονείς, εργαζόμενους, αυτοαπασχολούμενους, αγρότες και όλους όσους σήκωσαν το βάρος αυτής της ευθύνης απέναντι στην σιγή που θέλουν να επιβάλλουν. Που μπήκαν μπροστά με αποφάσεις των φορέων τους για να οργανωθεί με επιτυχία η χθεσινή απεργία.
Ανεξάρτητα από τις αφετηρίες που έχει ο καθένας, έχουμε όλοι πολλούς λόγους και οι περισσότεροι είναι κοινοί και έχουν κυρίως κοινή αιτία, για να συνεχίσουμε στον ίδιο δρόμο, στον δρόμο του κοινού αγώνα. Συνεχίζουμε με περισσότερη ορμή και μαχητικότητα.
Με τη δράση μας να γίνουμε ο χειρότερος εφιάλτης όλων αυτών που τρέμουν τους αγώνες που βάζουν μπροστά τις ανάγκες των εργαζομένων, που πάνε κόντρα στα κέρδη και την εκμετάλλευση, που αμφισβητούν την πολιτική του κέρδους, των πολέμων, της εμπλοκής της χώρας μας στις πολεμικές επιχειρήσεις. Δεν θέλουμε “συμπαράσταση στον πόνο” και καθιέρωση “επετειακής ευαισθησίας” αλλά χωρίς εκπτώσεις και άλλες καθυστερήσεις να εξασφαλιστούν όλες τις προϋποθέσεις για να προστατευτεί η ζωή μας.
Σε αυτούς τους αγώνες μπορούν και είναι ανάγκη να συναντηθούν οι εργαζόμενοι μαζί με τα λαϊκά στρώματα με τους μαθητές, ενάντια στους κοινούς τους εχθρούς, τους επιχειρηματικούς ομίλους και τις κυβερνήσεις τους.
