Του ΛΕΥΤΕΡΗ ΠΑΠΑΣΤΕΡΓΙΟΥ
Η απόφαση της Σοφίας Μπεκατώρου να μιλήσει δημόσια και να καταγγείλει τη σεξουαλική κακοποίηση που υπέστη σε νεαρή ηλικία άνοιξε τον ασκό του Αιόλου στην Ελλάδα. Καταγγελίες για σεξουαλική παρενόχληση νέων γυναικών βλέπουν το φως της δημοσιότητας και η συζήτηση ανοίγει. Η LarissaPress ζήτησε από εφτά Λαρισαίες να καταθέσουν τη δική τους άποψη για ένα θέμα που δεν μπορεί να έχει «φύλο» και «ταυτότητα». Σπάμε τη σιωπή, στηρίζουμε τις γυναίκες που βρίσκουν το κουράγιο και το θάρρος να καταγγείλουν επώνυμα, στέλνουμε ηχηρό μήνυμα σε ολόκληρη την κοινωνία…
Εύη Καντώνια – Διεύθυνση Marketing του Ομίλου ΒΙΟΚΑΡΠΕΤ
Καμία γυναίκα που έχει βιώσει την κακοποίηση οποιασδήποτε μορφής δεν είναι θύμα, είναι επιζήσασα. Μετατρέπεται σε θύμα εξαιτίας της στυγνής ρητορικής μίσους που αναπτύσσεται από μέρος της κοινωνίας και η οποία σε πολλές περιπτώσεις οδηγεί στη δημόσια αποδοχή της κακοποίησης.
Όσο υπάρχει η σιωπηρή ανοχή της κακοποίησης τόσο περιορίζεται η ανεξαρτησία και η ασφάλεια των γυναικών.
Σπάμε τη σιωπή και στηρίζουμε τις γυναίκες που βρίσκουν το θάρρος να καταγγείλουν την σεξουαλική παρενόχληση, τη σεξουαλική κακοποίηση.
Μπορεί στην ίδια θέση να βρεθεί η καθεμία από μας. Και αν αυτό δεν λέει κάτι για ένα μέρος της κοινωνίας, ας σκεφτεί πως το επόμενο θύμα μπορεί να είναι η γυναίκα, η αδελφή, η κόρη, η εγγονή.
Ιωάννα Σαΐτη – Διεθύνουσα Συμβουλος INTERCOM (top 30 στη λίστα Fortune Hellas – οι πιο ισχυρές Ελληνίδες)
Η γενναία απόφαση της Σοφίας Μπεκατώρου να μιλήσει ανοιχτά για αυτό που της συνέβη, ανέδειξε για άλλη μία φορά τον σεξισμό και τα στερεότυπα που δυστυχώς είναι ακόμη βαθιά ριζωμένα στην κοινωνία.
Θέματα ταμπού με πολυποίκιλες διαστάσεις που διστάζουμε να τα αγγίξουμε και πόσο μάλλον να τα πολεμήσουμε. Συνειδητά ή ασυνείδητα οι περισσότεροι από εμάς (γυναίκες και άνδρες) στην καθημερινότητά μας αναπαράγουμε προκαταλήψεις και στερεότυπα σχετικά με τη θέση των γυναικών στην οικογένεια, την εργασία, την κοινωνία.
Στον σημερινό κόσμο που όλα αλλάζουν και η πληροφορία κινείται με απίστευτη ταχύτητα, οι γυναίκες καλούνται να ανταπεξέλθουν στους πολυδιάστατους ρόλους τους, συνήθως μάλιστα με επιτυχία. Ειδικά για τις εργαζόμενες μητέρες, η πρόκληση είναι ακόμη μεγαλύτερη και το περιβάλλον ακόμη δυσκολότερο, καθώς πρέπει να συνδυάσουν και να «ισορροπήσουν» οικογένεια, καριέρα και κοινωνικότητα. Με άλλα λόγια, είναι ταυτόχρονα σύντροφοι/σύζυγοι, μητέρες, επαγγελματίες και κοινωνικά όντα, χωρίς όμως να απολαμβάνουν σε μεγάλο βαθμό την έμφυλη ισότητα. Πρόσφατη έρευνα (Women in The Workplace 2020) αποκαλύπτει ότι στη διάρκεια της πανδημίας 1 στις 4 γυναίκες στις ΗΠΑ σκέφτεται να σταματήσει την καριέρα της ή να την περιορίσει, ενώ στην Ελλάδα η γυναικεία ανεργία καταγράφει πολύ υψηλότερα ποσοστά, σε σχέση με την ανδρική.
Για να κάνουμε πράξη την καταπολέμηση του σεξισμού και την προώθηση της ισότητας, δεν αρκούν τα ευχολόγια και οι θεωρητικές τοποθετήσεις. Εμείς δημιουργούμε με το παράδειγμά μας και τη στάση ζωής μας τα πρότυπα της επόμενης γενιάς και για αυτό ακριβώς είναι επιτακτικό να σταματήσουμε να διαιωνίζουμε και να αναπαράγουμε τα στερεότυπα περί φύλων. Αυτή η στάση ξεκινάει από την οικογένεια και επεκτείνεται στο εργασιακό και κοινωνικό περιβάλλον. Οι γυναίκες έχουμε υποχρέωση να βγούμε εκτός “comfort zone” και να διεκδικήσουμε τη θέση που μας αξίζει. Κάθε αλλαγή είναι δύσκολη και άβολη στην αρχή, αλλά λυτρωτική στο τέλος. Οι γονείς καλούνται να εμφυσήσουν στα παιδιά τους την αξία του σεβασμού και να τους δώσουν τα φτερά της ανεξαρτησίας και της ελευθερίας. Οι εργοδότες να δώσουν πραγματικά ίσες ευκαιρίες στους εργαζόμενους και η κοινωνία να αναδείξει τη σημασία της έμφυλης ισότητας, απαλλάσσοντας τις γυναίκες από το δίλημμα οικογένεια ή καριέρα και δημιουργώντας υγιή πρότυπα για τις επόμενες γενιές.
Ιωάννα Δημάκη – Διεύθυνση Marketing ALFAWOOD GROUP
Η σεξουαλική παρενόχληση συνιστούσε για δεκαετίες – και εν μέρει συνεχίζει να συνιστά – μια υπαρκτή, διαδεδομένη αλλά αθέατη κατάσταση, την οποία η ελληνική κοινωνία θεωρούσε και την αντιμετώπιζε ως ένα ταμπού, όταν δε φρόντιζε να αποκρύπτει επιμελώς την ύπαρξή της.
Έτσι λοιπόν σε εργασιακούς χώρους και κυρίως εκεί που υπάρχουν περισσότερες γυναίκες, όταν υφίσταντο μία άνιση μεταχείριση και φοβούμενες κυρίως τον διασυρμό και την κοινωνική κατακραυγή, αλλά και την επιδείνωση των εργασιακών τους συνθηκών αποσιωπούσαν το γεγονός.
Ακόμη και σήμερα στις τωρινές – σύγχρονες – ανταγωνιστικές – παγκοσμιοποιημένες αγορές, οι παράγοντες που συνδέονται με τη βία στο χώρο εργασίας εμφανίζονται όλο και πιο συχνά. Αυτό λοιπόν είναι πολύ σοβαρή υπόθεση, αν σκεφθεί κανείς ότι η σεξουαλική παρενόχληση αποτελεί μια μορφή βίας εναντίον των γυναικών και είναι ένα σημαντικό ζήτημα.
Ένα άλλο σημαντικό & σε πολλές περιπτώσεις όμοιο στοιχείο στη σεξουαλική παρενόχληση που δέχονται οι γυναίκες είναι από άνδρες που βρίσκονται σε ανώτερες εργασιακές θέσεις και έχουν μεγάλη εξουσία στα χέρια τους, εφόσον αυτές ανήκουν σε κατώτερες θέσεις εργασίας και φοβούνται να μη χάσουν τη θέση τους.
Μήπως τελικά η σεξουαλική παρενόχληση είναι η δύναμη του δυνατού ? ή υπάρχει γιατί είναι θέμα εξουσίας;
Οποίοι κι αν είναι οι λόγοι θα πρέπει να υπάρξουν ριζικές τομές στο υπάρχον σύστημα, προκειμένου να υπάρχει ισότητα μεταξύ ανδρών – γυναικών, και η σεξουαλική παρενόχληση να μην στηρίζεται στη βάση μοντέλων κοινωνικών σχέσεων που αναπαράγουν τις δομές και τους μηχανισμούς άνισης μεταχείρισης, εργασιακής εκμετάλλευσης, έμφυλης διάκρισης και προσβολής της αξιοπρέπειας των γυναικών.
Ο δρόμος για την καταπολέμηση των παραπάνω συμπεριφορών θα είναι μακρύς και δύσβατος… μέχρι τότε όμως με απλά βήματα μπορούμε να κάνουμε την ΑΡΧΗ για να σταματήσει η βία κατά των γυναικών στην εργασία με απλούς τρόπους, αναλαμβάνοντας άμεσα δράση.
· Μιλάμε ανοιχτά, μιλάμε δυνατά.
· Αναφέρουμε το περιστατικό και καταγράφουμε τα γεγονότα.
Μαρία Γαλλιού – Δικηγόρος
Θέλει κουράγιο να εξωτερικεύσεις αυτά που σε βασανίζουν. Θέλει κουράγιο να παλεύεις και να αντιπαλεύεις τους εσωτερικούς δαίμονες και να προσπαθείς να συνεχίσεις το νήμα της ζωής από εκεί που κόπηκε βίαια. Θέλει κουράγιο να βουτάς στον πυθμένα των βιωμάτων, του πόνου και του αίσχους, να ανασύρεις σκηνές, συναισθήματα που έζησες χωρίς τη θέλησή σου και να είσαι αναγκασμένος να τα κουβαλάς και η πλάτη σου να γέρνει και να παλεύεις στο ημίφως για να καταχωνιάσεις το βάρος στα απόκρυφα βάθη της ύπαρξής σου. Θέλει κουράγιο να βιώνεις τη δική σου μοναξιά, να φοβάσαι και να μην αποτολμάς να μιλήσεις για εκείνον που καταχράστηκε τη θέση εξουσίας του και επενέργησε επάνω σου με τη βία και χωρίς τη βούλησή σου.
Το πελώριο κύμα που ανυψώθηκε μετά την αποκάλυψη του επικαλούμενου περαστικού βιασμού από τη Σοφία Μπεκατώρου δεν καταμαρτυρά μόνο τη νοσηρότητα που επικρατούσε επί σειρά ετών στον εγχώριο αθλητισμό αλλά φωτίζει και μια σκοτεινή πλευρά του μαρτυρίου, όλων εκείνων που είχαν όνειρα και τα όνειρά τους τσακίστηκαν από εκείνους τους αποκαλούμενους «παράγοντες» που κρατούσαν τις τύχες της πραγμάτωσης των ονείρων.
Το βιβλίο επιπρόσθετα, που άνοιξε μετά τις αποκαλύψεις των Ελληνίδων επιστημόνων των περιστατικών σεξουαλικής παρενόχλησης στους πανεπιστημιακούς χώρους μαρτυρά τη διαιώνιση των ανισοτήτων μεταξύ του κραταιού και του αδυνάμου, του καθηγητή και της φοιτήτριας και επιβεβαιώνει τους ψιθύρους που ακούγονταν στα φουαγιέ των Σχολών μας.
Ο κύκλος δεν κλείνει εδώ. Μην αυταπατόμαστε. Με τρομάζει ο σκοτεινός, άγνωστος και μη μετρήσιμος αριθμός των θυμάτων που βιώνουν τον εξευτελισμό, τη σωματική και ψυχική κακοποίηση, την ταπείνωση όταν κλείνει η πόρτα των ανομολόγητων, η πόρτα του κοινού οίκου. Με προβληματίζει ο αναρίθμητος αριθμός θυμάτων βίας και παρενόχλησης που σχετίζονται με την εργασία και την αδυναμία των εργαζομένων να καταγγείλουν την παρενόχληση υπό το φόβο της απόλυσης. Των θυτών που επενδύουν στη σιωπή των θυμάτων τους, ότι η σιωπή μπορεί να κρύψει τα ίχνη της παραβατικότητάς τους και να σβήσει την εγκληματική τους συμπεριφορά. Των θυμάτων που μαθαίνουν να ζουν στην σιωπή, να ζουν στο λυκόφως και να φοβούνται να σπάσουν το φράγμα της σιωπής για να μην ακουστεί ο εκκωφαντικός θόρυβος, να μην τεθεί σε αμφισβήτηση η αλήθεια τους, να μην διανύσουν έναν νέο δρόμο μοναχικότητας και λύπησης. Γιατί κάποιοι τεχνηέντως θα σε σπρώχνουν στην απομόνωση, στην ενοχοποίησή σου, θα θέτουν με υποτιθέμενη αφέλεια την ερώτηση, λέγοντας «Καλά, τώρα το θυμήθηκε; Γιατί δεν ήρθε να μας το καταγγείλει όταν συνέβη;».
Όταν η βία αναπαράγεται, μαθαίνεις να ζεις στη βία, είτε ως ασκών είτε ως δέκτης. Όταν μια θέση ευθύνης την λογιάζεις ως πεδίο κατάχρησης της πήλινης εξουσίας που σου δόθηκε, θα κατακρημνιστείς. Η κατακρήμνιση πρέπει όμως να συμβεί ταχύτατα, να λάβει χώρα ταυτόχρονα με την άσκηση της πράξης βίας.
Το σημείο εδώ είναι κομβικής σημασίας. Η κοινωνία έτοιμη να ακούσει και να διακρίνει. Οι ελεγκτικοί μηχανισμοί να δράσουν άμεσα και η δικαιοσύνη να διερευνήσει την αλήθεια των καταγγελλόμενων, να εφαρμόσει το νομικό μας οπλοστάσιο, να αποδοθεί δικαιοσύνη.
Η αφύπνιση είναι υπόθεση όλων μας, η διάκριση και η αναγνώριση των πράξεων αυτών ως καταδικαστέων και ποινικώς κολάσιμων είναι υποχρέωση μας. Οφείλουμε να διδάξουμε στα νέα μέλη της κοινωνίας ως συντεταγμένη πολιτεία την κοινωνική ενσυναίσθηση, την αναγνώριση των φαινομένων βίας, την αναγκαιότητα καταγγελίας τους και ότι η τιμωρία τους είναι λύτρωση για την κοινωνία αυτήν καθ’ αυτήν. Η οικογένεια, η σχολική αίθουσα μπορούν να αποτελέσουν τις πρώτες κυψέλες καλλιέργειας της κοινωνικής μας ενσυναίθησης και της διάκρισης των φαινομένων βίας και παρενόχλησης. Στον εκχυδαϊσμό της ανθρώπινης ύπαρξης απαντάμε με μηδενική ανοχή.
Είναι καλό να αντιληφθούμε ότι κάποια υποκοριστικά ουσιαστικά υποκρύπτουν ταπείνωση και είναι αναγκαίο να παύσουν να χρησιμοποιούνται γιατί μοιραία είναι συνυφασμένα με σκέψεις και νοοτροπίες που αναπαράγουν το πλέγμα έμφυλων ιεραρχιών, ρόλων και σχέσεων εξουσίας, που δεν παράγει μόνο ετεροκανονιστικές ταυτότητες αλλά και σώματα, προσδιορίζοντας κοινωνικά όχι μόνο τα όρια και τις μορφές της σεξουαλικότητάς τους αλλά και τη διαρκή διαθεσιμότητά τους προς εκμετάλλευση.
Γι’ αυτό, ούτε Αθλητριούλες, ούτε Φοιτητριούλες, ούτε Εργατριούλες, ούτε Γυναικούλες, ούτε…
Φτάνει πια…
Χρύσα Βουλγαράκη – Διευθύντρια Υπηρεσίας Πολιτιστικής Δράσης και Συνεργασίας της Γαλλικής Πρεσβείας
Θα ξεκινήσω την τοποθέτηση μου τονίζοντας ότι «Η ΣΙΩΠΗ ΕΙΝΑΙ ΣΥΝΕΝΟΧΗ»
Η σιωπή είναι ίση με την ανοχή. Η ανοχή είναι ίση με τη συνενοχή. Η απραξία απέναντι στην αδικία είναι ενοχή, το να καταλαβαίνει κάποιος την αδικία και να μην κάνει τίποτα σημαίνει στην πράξη πως την ανέχεται.
Ο βιασμός και η βία γενικότερα κατά των γυναικών δεν έχει ονοματεπώνυμο, χρώμα, θρησκεία ή κοινωνική τάξη, υπηκοότητα, τόπο. Έχει όμως πάντα τον ίδιο αντίκτυπο για το θύμα και την κοινωνία που την ανέχεται. Όταν μια γυναίκα έχει υποστεί μια κακοποιητική, σεξουαλική συμπεριφορά το φέρει στη ψυχή και το σώμα της σαν τραύμα, σαν πληγή. Το πότε αυτή θα κλείσει και το πότε μια γυναίκα θα είναι έτοιμη να εκτεθεί, δεν επιδέχεται κριτικής.
Είναι οι ισχύουσες προκαταλήψεις, οι αναχρονιστικές αντιλήψεις αυτός ο μόνιμος ΦΟΒΟΣ, η προστασία οικείων προσώπων, η αίσθηση ότι υπάρχει πάντα και ακόμη ο κίνδυνος.
Διότι η κα Μπεκατώρου είναι η Σοφία, οι επόμενες Σοφίες, όσες είμαστε εν δυνάμει Σοφίες, ή υπήρξαμε Σοφίες, μη επώνυμες, μη γενναίες, φοβισμένες, εκτοπισμένες, βιασμένες και πολλές φορές χωρίς λόγο ή πρόσβαση στη δικαιοσύνη.
Με αυτή τη Σοφία λοιπόν, η σεξουαλική κακοποίηση – αυτή η μεγάλη και άβολη συζήτηση, – μπήκε στο σπίτι του καθενός μας, μπήκε στις εικονικές τάξεις των σχολείων, το εύχομαι πολύ αυτό… Η οικογενειακή αγωγή και η εκπαίδευση με το μάθημα της σεξουαλικής αγωγής είναι οι μοναδικές λύσεις στο να εισάγουμε τις επόμενες γενιές σε θέματα όπως η συναίνεση, η σεξουαλική βία κι οι επιπτώσεις της, η εξάλειψη του κοινωνικού στίγματος γύρω από τη σεξουαλικότητα κ.α.
Τέλος, φωνάζοντας δυνατά ένα «ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ» ως γυναίκα και πιάνοντας σφιχτά τη διπλανή μου, τον διπλανό μου, άντρες και γυναίκες ΜΑΖΙ σ ’αυτή την αλυσίδα προστασίας, αλληλεγγύης και σεβασμού στον άνθρωπο.
Όλγα Τσιούρβα – Περιφερειακή Διευθύντρια ΟΑΕΔ Θεσσαλίας
Τις τελευταίες μέρες στις περισσότερες οικογένειες, στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, στα ΜΜΕ συζητήθηκε το θέμα της Σοφίας Μπεκατώρου.
Το κακοποιητικό περιστατικό
Πόσες άραγε γυναίκες κακοποιούνται στη χώρα μας επειδή… είναι γυναίκες; Αντιλαμβανόμαστε ότι δεν μιλάμε για μεμονωμένα περιστατικά αλλά για δομικό πρόβλημα της ελληνικής κοινωνίας. Άνδρες που χρησιμοποιούν την εξουσία της θέσης τους και του φύλου τους για να επιβληθούν και να κακοποιήσουν, αντιμετωπίζοντας τις γυναίκες ως υποδεέστερες. Σύμφωνα με τα στοιχεία του Ευρωπαϊκού Οργανισμού για την Ισότητα των φύλων, η Ελλάδα βρίσκεται στην τελευταία θέση στη απασχόληση των γυναικών (https://eige.europa.eu/gender-equality-index/2020/compare-countries/index/bar) με αποτέλεσμα πολλές γυναίκες να μην είναι οικονομικά ανεξάρτητες και ελάχιστες γυναίκες να βρίσκονται σε θέσεις ευθύνης.
Επιπλέον, η πατριαρχία είναι βαθιά ριζωμένη στην ελληνική κοινωνία σύμφωνα και με τη Στέλλα Κάσδαγλη, συνιδρύτρια του “Women on Top,” του Οργανισμού για την επαγγελματική ενδυνάμωση των γυναικών και την ισότητα στην αγορά εργασίας. Όλα τα παραπάνω αποτελούν παράγοντες, οι οποίοι ευνοούν την συχνή εμφάνιση περιστατικών κακοποίησης λόγω της διάκρισης του φύλου και καθιστούν πιο δύσκολη την αντιμετώπισή τους.
Η δημόσια καταγγελία του κακοποιητικού περιστατικού από το θύμα
Σόκαρε την ελληνική κοινωνία η δημόσια καταγγελία του περιστατικού σεξουαλικής κακοποίησης της Σοφίας Μπεκατώρου. Φαίνεται ότι δράσεις όπως το #metoo έρχονται και στη χώρα μας. Συζητήθηκε όμως. Και το περιστατικό και η δημόσια καταγγελία. Κι αυτό από μόνο του είναι σπουδαίο. Σαν να έχουμε ως κοινωνία κρύψει κάτω από το χαλί μυστικά. Το χαλί όμως, έρχεται η ώρα που πρέπει να το μαζέψουμε. Και τότε σηκώνεται κουρνιαχτός. Ήρθε η ώρα να τον διαχειριστούμε.
Η στάση της πολιτείας
Ο εισαγγελέας του Αρείου Πάγου ζήτησε από τους εισαγγελείς της χώρας να επεμβαίνουν άμεσα στην αντιμετώπιση καταγγελιών κακοποίησης. Η Πρόεδρος της Δημοκρατίας δέχθηκε τη Σοφία Μπεκατώρου στο Προεδρικό Μέγαρο. Κινήσεις ουσιαστικές και με μεγάλο συμβολισμό. Πόσο θάρρος πήραμε για εμάς, για τα κορίτσια μας, για τα παιδιά μας, για όλους τους πολίτες αυτής της χώρας. Μελετώντας κάποια χρόνια πριν το σχολικό εκφοβισμό, θυμάμαι και κρατάω ότι οι παρεμβάσεις στα σχολεία δεν είναι αρκετά αποτελεσματικές όταν προσπαθούν να αλλάξουν τη συμπεριφορά του θύτη ή του θύματος. Το σημαντικό είναι να κινητοποιήσουμε τους υπόλοιπους, τους παρατηρητές, τους bystanders, να βοηθήσουν το θύμα και να απομονώσουν/καταγγείλουν το θύτη. Ας κρατήσουμε λοιπόν αυτό: ας μιλήσουμε, ας στηρίξουμε, ας δράσουμε ως κοινωνία για να στηρίξουμε τις γυναίκες που κακοποιούνται. Ας κάνουμε τα μεγάλα ή μικρά βήματα για να έρθουν οι σπουδαίες αλλαγές. Και στη Λάρισα.
Φράντζη Σαμαρίνα – Μέλος ΚΠΕ Κινήματος αλλαγής Αναπληρώτρια γραμματέας τομέα πολιτισμού
Στο δρόμο που χάραξε η Σοφία έρχονται να προστεθούν γυναίκες που βίωσαν τη βία, σε οποιαδήποτε μορφή και μέχρι πρότινος σιωπούσαν. Ξαφνικά η αχτίδα έγινε λάμψη και οι καταγγελίες παίρνουν τη μορφή χιονοστιβάδας, καθώς διαδέχονται η μία την άλλη. Γυναίκες που μιλούν για τον πόνο και την απομόνωση, τον εξευτελισμό και την ταπείνωση, τα τραύματα που ακόμα αιμορραγούν. Γυναίκες που ζητούν το αυτονόητο από τη δικαιοσύνη, υπερασπιζομενες το δικαίωμα στην άρνηση.
Γιατί όταν λέμε «όχι» είναι «όχι». Δεν έχει καμία σημασία η παραγραφή της πράξης, αλλά η ίδια η πράξη που μένει ζωντανή στις μνήμες των γυναικών. Δεν έχει σημασία ο χρόνος που επελέγη, αλλά το γεγονός ότι έσπασε η σιωπή. Οι γυναίκες οφείλουν να κατανοήσουν ότι δεν αποτελούν πιόνι στα χέρια κανενός, ότι έχουν τα ίδια δικαιώματα, ότι δεν είναι υποτελείς.
Η καταπάτηση των δικαιωμάτων του ανθρώπου αντιβαίνει στα κοινωνικά κεκτημένα και η κάθε προσπάθεια επιβολής οποιασδήποτε μορφής βίας είναι τουλάχιστον καταδικαστέα. Ας μην φοβόμαστε να μιλήσουμε, ας προσπαθήσουμε να προστατεύσουμε τα παιδιά μας, ας είμαστε αλληλέγγυες. Ας σπάσουμε τη σιωπή!
Πηγή: larissapress.gr