Χριστούγεννα…2019 χρόνια μετά

Του Δημήτρη Παπαδημόπουλου, Δικηγόρου, Δημοτικού Συμβούλου Ελασσόνας.
Κήπος είναι η Αγία μας Εκκλησία. Γεμάτος άνθη. Άνθη και οι πανηγύρεις, της Παναγίας, των Αγίων και Οσίων, των Μαρτύρων, των Αποστόλων. Υπέρλαμπρο άνθος η του Χριστού μας γέννηση. Τη μέρα που ο Θεός φανερώθηκε, που έγινε άνθρωπος, που γεννήθηκε πλέον μέσα στο χρόνο, χάριν της δικής μας Σωτηρίας.
Θαύμα όντως παράδοξον! Ο άναρχος αρχήν δέχεται. Ο αόρατος καθίσταται ορατός. Και όλη η πλάση δορυφορεί τον γεννηθέντα. Οι ουρανοί προσφέρουν τον αστέρα. Οι Άγγελοι τον ύμνο. Η γη το σπήλαιο. Η έρημος τη φάτνη. Οι ποιμένες αγρυπνούν αγραυλούντες. Οι τρεις μάγοι προστρέχουν. Η Θεοτόκος ΄΄αγεωργήτως΄΄ αποδίδει εκ της γαστρός της, το Φώς του κόσμου.
Εγεννήθη, λοιπόν, δοξάσατε. Για να διώξει το χειμώνα της αμαρτίας, να ανατείλει το έαρ της Θεογνωσίας, να αφανίσει την πλάνη του διαβόλου, να ενώσει τα ουράνια με τα επίγεια.
Κι όμως όπως και τότε, έτσι και σήμερα, ο Σωτήρας μας ΄΄καταζητείται΄΄, από τους ισχυρούς του κόσμου για ΄΄εγκλήματα΄΄: Ιδού το χαλκευμένο κατηγορητήριο: Φανέρωσε τον Θεό, ο οποίος Αγάπη εστί. Προσέφερε το μέγιστο δώρο…την Ελευθερία. Μάς έμαθε να γευόμαστε την παιδική αθωότητα, την ώριμη δημιουργικότητα, τη γεροντική σοφία, τη ΄΄Χαριτωμένη΄΄ ζωή. Μας μίλησε για την αυτοκριτική. Την κάθαρση του εσωτερικού μας κόσμου. Το πέρασμα από το ΄΄εγώ΄΄ στο ΄΄Εμείς΄΄. Μας δίδαξε τη συγγνώμη αντί της εκδίκησης, την απαξία της υποκρισίας, την ανάγκη υπεράσπισης των αδυνάμων, την τήρηση της Δικαιοσύνης. Μας παραχώρησε τα κλειδιά για να ανοίξουμε τη θύρα που οδηγεί στην Αιώνια Ζωή.
Ιδού, λοιπόν, καθήμενος ο Κύριος στο εδώλιο του κατηγορουμένου, έχοντας απέναντί του ως κριτές και δικαστές, σύγχρονους Γραμματείς και Φαρισαίους…΄΄τάφους κεκονιαμένους΄΄, που στρέφουν το πλανεμένο πλήθος με δολοπλοκίες εναντίον Του, χάριν των ιδιοτελών και διαπλεκομένων συμφερόντων τους. Μα Εκείνος δε νοιάζεται για την ετυμηγορία τους. Συνεχίζει μόνον… να προσεύχεται, ώστε η καρδιά των ανθρώπων να αντιληφθεί, να βιώσει το νόημα της σαρκώσεώς Του, και μαζί του να γίνουμε συνοδοιπόροι στη δύσκολη μα και γλυκύτατη πορεία προς τη Βασιλεία των Ουρανών.
Πορεία όμως που συναντά εμπόδια. Όλη η ανθρωπότητα δέχεται επίθεση από δυνάμεις που απεργάζονται τον όλεθρο. Ιδιαίτερα δε, η δική μας Πατρίδα, η Ελληνορθόδοξη Πατρίδα. Ένα σκοτεινό σχέδιο εξυφαίνεται με ταχύ ρυθμό κατά τις τελευταίες δεκαετίες. ΄΄ Έφθασε η ώρα΄΄ , μας λένε της θεμελιώσεως του ΄΄νέου΄΄ κόσμου, της νέας εποχής.
Λόγοι δοκιμασμένοι, απαράβατοι κανόνες ζωής σύρονται με ευκολία στο περιθώριο. Η Παιδεία… απρόσωπη, κατευθυνόμενη και ευνουχισμένη από όραμα. Η ΄΄νέα τάξη πραγμάτων΄΄ απλώνει το ιοβόλο χέρι της και οργανωμένη όσο ποτέ, κατέχουσα δε, έναν τεράστιο στρατό μέσων μαζικής επιρροής παγκοσμίου εμβελείας, αναβαπτίζει το κακό σε ΄΄καλό΄΄. Ειρωνεία, περιθωριοποίηση, διαβολή, παραπληροφόρηση, προδοσία, κατάχρηση εξουσίας, τρομοκρατία…χειραγωγούν τη σκέψη μας και επηρεάζουν τη συμπεριφορά μας. Μία ΄΄βιομηχανία ελέγχου της γνώμης και της κατευθυνομένης διαβιώσεως – διαμορφώσεως-παραμορφώσεως συνειδήσεων εδραιώνεται και οπλίζει το ΄΄παγκόσμιο κράτος΄΄ που αποφασίζει για τη διαστροφή θεμελιωδών αξιών.
Εθρικοί΄΄σωτήρες΄΄ διαφεντεύουν την Πατρίδα μας. Και σπέρνουν με δολιότητα, την απειλή, το φόβο, την υστέρηση, την απελπισία και πάντα παρών ο σταδιακός μαρασμός, που αποτελεί παγία στρατηγική, δια της οποίας βάλλεται κάθε ελπιδοφόρα πτυχή της ζωής μας. Ό,τι είναι Ορθόδοξο, ό,τι Ελληνικό, ό,τι Ελπίδα…διασύρεται, χλευάζεται, πολεμάται εντέχνως, αφοπλίζεται εξοστρακίζεται.
Το καθεστώς πολεμά τις συνειδήσεις σπέρνοντας νάρκωση, λήθη, κόπωση απελπισία, γαρνιρισμένα με μουχλιασμένο άρτο και φθηνά όσο και χυδαία θεάματα. Νωχελικοί και υπέρβαροι πια στην ψυχή, βυθιζόμαστε σε μια ΄΄συνωμοσία της σιωπής και της ομίχλης΄΄.
Η κρίση που διέρχεται η Πατρίδα μας δεν είναι η αιτία για την κατάντια μας. Είναι σύμπτωμα. Είναι κυρίως αιτιατό, αποτέλεσμα. Οι έξωθεν επιβουλές και τα δικά μας ημαρτημένα είναι η αιτία. Διότι βγάλαμε το Χριστό από μέσα μας, βγάλαμε το Χριστό από τα σπίτια μας. Εκείνος όμως ιδού, στέκεται προ της θύρας της οικίας μας και κρούει.
Θα την ανοίξουμε; Θα τον δεχθούμε στις καρδιές μας; Αν θέλουμε να σωθούμε…