Τελέστηκε σήμερα στην Τσαριτσάνη η πολιτική κηδεία του αγωνιστή της Εθνικής Αντίστασης, του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας και στελέχους του ΚΚΕ, Χρήστου Σαμαρά που έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 92 ετών.
Στην επικήδειο που εκφώνησε ο Τάσος Tσιαπλές, μέλος της Κ.Ε του ΚΚΕ και υποψήφιος περιφερειάρχης Θεσσαλίας επισήμανε τα εξής:
«Αγαπητοί συγγενείς, σύντροφοι και οι φίλοι του Χρήστου Σαμαρά,
το ΚΚΕ αποχαιρετά σήμερα ένα άξιο τέκνο του.
Με αίσθημα τιμής και περηφάνιας στεκόμαστε απέναντι του, καθώς ο σύντροφος Χρήστος συνέδεσε όλη του τη ζωή με το Κόμμα, ταυτίστηκε με την ιδεολογία του και τους σκοπούς του, θυσίασε τα καλύτερα του χρόνια στον αγώνα για να ξημέρωσαν καλύτερες μέρες στον τόπο μας.
Ο σύντροφος Χρήστος Σαμαράς γεννήθηκε το 1927 στην Τσαριτσάνη από φτωχούς αγρότες γονείς. Ήταν το δεύτερο από τα τέσσερα παιδιά της οικογένειας του. Βιώνει τις κακουχίες της εποχής και από μικρό παιδί αναγκάζεται να δουλέψει ως εργάτης.
Ατίθασο και ανήσυχο παιδί στη διάρκεια της κατοχής, συναντιέται τυχαία, καθώς φύλαγε ζώα στα βουνά της Τσαριτσάνης, τον Αύγουστο του 1941 με τους πρώτους καταδιωκόμενους κομμουνιστές, οι οποίοι χρησιμοποιούν τον Χρήστο μαζί με άλλα παιδιά της ηλικίας του ως τσιλιαδόρους και συνδέσμους. Από τις αρχές του 1942 άρχισαν να οπλίζονται οι πρώτοι αντάρτες της Τσαριτσάνης και ο Χρήστος οργανώνεται στον «Θεσσαλικό Ιερό Λόχο» τον Μάρτη του ίδιου έτους.
Μετά την ίδρυση της ΕΠΟΝ εντάχθηκε στην Τοπική Οργάνωση της Τσαριτσάνης ως επικεφαλής της δεκαρχίας που επάνδρωνε τις ομάδες ψυχαγωγίας, θεάτρου και χορωδίας της Τσαριτσάνης και των γύρω χωριών.
Το Δεκέμβρη του 1943 κατατάσσεται στον εφεδρικό ΕΛΑΣ και τον Αύγουστο του 1944 οργανώνεται στο ΚΚΕ.
Η απελευθέρωση τον βρίσκει στέλεχος της ΕΠΟΝ στη συνοικία του στην Τσαριτσάνη. Κρίνεται αναγκαία η συμμετοχή του στην ομάδα της αυτοάμυνας στη συνοικία Αλκαζάρ. Με τις πρώτες συλλήψεις των στελεχών της ΕΠΟΝ, πραγματοποιήθηκε συνδιάσκεψη στην Τσαριτσάνη όπου εκλέγεται μέλος του Τμηματικού Συμβουλίου και γραμματέας του τομέα Αλκαζάρ.
Μετά τη Βάρκιζα και τις τρομοκρατικές διώξεις των αγωνιστών, ξεκινάει με συναγωνιστές του για το βουνό, και κατατάσσεται στο αρχηγείο Ολύμπου στην Καρυά Ελασσόνας ως μαχητής του ΔΣΕ. Από ‘κει ξεκινάει η πορεία του τμήματος του για τα Άγραφα, όπου συμμετέχει σε πολλές μάχες.
Σε μια μάχη ξεκόβεται απ’ την ομάδα του και περνάει 15 μέρες κρυμμένος μόνος του σε αμπέλια του κάμπου της Νευρόπολης, και έπειτα ξανασμίγει με μια ομάδα ανταρτών και κατευθύνεται προς τα Χάσια. Σε μια άνιση και πολύωρη μάχη στα βουνά της περιοχής μας, η ομάδα του αιχμαλωτίζεται στις 29 Ιούλη 1947.
Περνάει δύο στρατοδικεία, αρνείται να αποκηρύξει το ΚΚΕ και να δεχθεί το χαρακτηρισμό ότι ο αγώνας του ΔΣΕ είναι συμμοριτισμός, γι’ αυτό και καταδικάζεται σε θάνατο. Μεταφέρεται από τη Λάρισα στις φυλακές των Τρικάλων και από ‘κει στις φυλακές ανηλίκων της Κηφισιάς, όπου βασανίζεται φρικτά, καθώς του έβγαλαν με την πένσα το νύχι από το μεγάλο δάχτυλο του δεξιού ποδιού και του έμπηξαν τον ξύλινο χαρτοκόπτη στο μηρό του ίδιου ποδιού.
Αιμόφυρτος μεταφέρεται στη Γιούρα, στα καταναγκαστικά έργα, στον 4ο πειθαρχικό όρμο. Εκεί γίνονταν τα καψόνια και τα βασανιστήρια από τους πρώην συνεργάτες των Γερμανών. Μετά πάλι στα Τρίκαλα, στην Κεφαλονιά, και καταλήγει στην Αίγινα απ’ όπου αποφυλακίζεται στις 22 Ιούλη 1957.
Συνδέεται άμεσα με την ΕΔΑ και συλλαμβάνεται στις 21 Οκτώβρη 1958, με την κατηγορία ότι ήταν στέλεχος του εκτός νόμου ΚΚΕ. Οδηγείται στο Άη- Στράτη όπου παραμένει τέσσερα χρόνια και αποφυλακίζεται με το κλείσιμο του στρατοπέδου τον Ιούλη του 1962.
Το διάστημα αυτό ο Άη Στρατής γίνεται πραγματικό σχολείο για το σύντροφό Χρήστο. Οι εξόριστοι οργανώνονται σε ομάδες, εκλεγούν επιτροπές, φτιάχνουν συνεργεία για να βελτιώσουν τις συνθήκες διαβίωσής τους. Εκεί παρακολουθεί μαθήματα ιστορίας, φιλοσοφίας και πολιτικής οικονομίας, συμμετέχει σε οργανωμένες και προγραμματισμένες διαλέξεις από ειδικούς συντρόφους για κάθε θέμα. Αυτομορφώνεται και αφομοιώνει την κοσμοθεωρία του μαρξισμού- λενινισμού.
Με την κήρυξη της δικτατορίας συλλαμβάνεται αμέσως και μεταφέρεται στη Γιούρα και έπειτα στο Λακκί της Λέρου. Τάσσεται χωρίς καμία επιφύλαξη υπέρ των αποφάσεων της 12ης Ολομέλειας του 1968 και αποφυλακίζεται στις αρχές του 1971.
Μετά τη μεταπολίτευση το 1974, πρωτοστατεί στην ανασυγκρότηση των Κομματικών Οργανώσεων στην επαρχία Ελασσόνας. Εκλέγεται μέλος της Νομαρχιακής Επιτροπής Λάρισας του ΚΚΕ και Γραμματέας της Αχτιδικής Επιτροπής Ελασσόνας.
Την περίοδο των αντεπαναστατικών ανατροπών και της κρίσης στο ΚΚΕ υπερασπίζεται το χαρακτήρα του Κόμματος και με την αταλάντευτη στάση του στις αρχές του μαρξισμού- λενινισμού, αντιμετωπίζει τις επιθέσεις του οπορτουνισμού και του ταξικού αντίπαλου. Στο πρόσωπο του συντρόφου Χρήστου εκφράζονταν η επίθεση ενάντια στους κομμουνιστές της περιοχής μας.
Είναι χαρακτηριστικό το απόσπασμα από το ημερολόγιό του στη Γιούρα, όπου ο ίδιος λέει τα εξής:
«Γνωρίζω πολύ καλά, οι εχθροί μας από σήμερα, θα βάλουν μπροστά την βιομηχανία της προπαγάνδας για να με σπιλώσουν στην συνείδηση της γυναίκας μου και της οικογενείας μου. Θα αρχίσουν να λένε: «Ο Σαμαράς δεν είναι καλός οικογενειάρχης και στοργικός πατέρας» αφού εγκαταλείπει την οικογένειά του. Όχι, όχι, αυτό δεν είναι σωστό. Η ζωή δεν τελειώνει σήμερα και θα το δείξει στο μέλλον για τον καθένα μας. Σίγουρα οι κομμουνιστές το έχουν αποδείξει πόσο αγαπούν τις οικογένειές τους. Έτσι κι εγώ λατρεύω και πονώ στοργικά την γυναίκα μου και τα παιδιά μου. Όπως, αγαπώ τα ιδανικά που παλεύω και αγωνίζομαι για την δημοκρατία, τον σοσιαλισμό και την παγκόσμια ειρήνη. Διότι, η ιδιότητα του κομμουνιστή είναι βαριά. Είναι βαριά, λόγω των μεγάλων υποχρεώσεων και των καθημερινών στερήσεων στην προσωπική μου ζωή αλλά και στην μειωμένη προσφορά στην οικογένειά μου, όπου δημιουργεί σίγουρα κάποια προβλήματα και εντυπώσεις στην κοινωνία που ζει».
Ο σύντροφος Χρήστος ήταν ένας ξεχωριστός κομμουνιστής ανάμεσα στους χιλιάδες ξεχωριστούς αγωνιστές και κομμουνιστές που ανδρώθηκαν και ατσαλώθηκαν στο καμίνι του πολέμου και της ταξικής πάλης, την θυελλώδη δεκαετία του 1940 στην Ελλάδα και των μετέπειτα πέτρινων χρόνων.
Από τους τελευταίους της θρυλικής αυτής γενιάς, των συγκλονιστικών αυτών γεγονότων, ο μπάρμπα Χρήστος μας αφήνει πλήρης ημερών. Με το μυαλό του καθαρό μέχρι το τέλος, με τις αναμνήσεις ζωντανές, μέχρι και πριν λίγες μέρες. Ξανάνιωνε όταν μας διηγούνταν της ανταρτικές ιστορίες. Η κριτική του κοφτερή, δεν άφηνε τίποτα να πέφτει κάτω.
Ζητούσε ενημέρωσε για όλες τις σημαντικές εξελίξεις, ενδιαφερόταν για το πως πάει το Κόμμα, πως δυναμώνει και πως ανανεώνεται. Σε αυτόν ανατρέχαμε για συλλογή πληροφοριών, να μαζέψουμε στοιχεία για παλιότερους αγωνιστές, να βρούμε και να διασταυρώσουμε ιστορικά στοιχεία που αφορούν ειδικά την ευρύτερη περιοχή της Ελασσόνας.
Αποφοιτώντας από το πανεπιστήμιο του αγώνα, μιας και ούτε το δημοτικό δεν πρόλαβε να βγάλει, μας πρόσφερε σημαντικό αρχειακό και ιστορικό υλικό από τη συγγραφή του βιβλίου του για την ιστορία της Εθνικής Αντίστασης στην επαρχία Ελασσόνας και της αυτοβιογραφίας του.
Η παρακαταθήκη που αφήνει πίσω του ο σύντροφος Χρήστος Σαμαράς είναι μεγάλη. Συνέδεσε όλη του τη ζωή με το ΚΚΕ και τους αγώνες του λαού, για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση, για το σοσιαλισμό- κομμουνισμό.
Αντλούμε διδάγματα από όλη την αγωνιστική πορεία σου, σύντροφε Χρήστο, και να είσαι σίγουρος πως στα χνάρια σου βαδίζουν πολλοί το ίδιο αποφασισμένοι με ‘σένα αγωνιστές που μάχονται κόντρα στο ρεύμα της μοιρολατρίας και της υποταγής.
Σύντροφε Χρήστο,
παρά τις δυσκολίες και τις αντιξοότητες παρέμεινε πιστός στο κόμμα σου και όρθιος μέχρι το τέλος. Τα 18 χρόνια στις φυλακές και στα ξερονήσια δε σε λύγισαν. Δήλωση μετάνοιας στον ταξικό αντίπαλο στο βάρβαρο καπιταλιστικό σύστημα δεν υπέγραψες. Όρθωσες το ανάστημά σου και υπεράσπισες τη θεωρία, τις αρχές, τα ιδανικά και τα σύμβολα του Κόμματος έκανες το χρέος σου σύντροφε Χρήστο και ως άνθρωπος και ως κομμουνιστής στο ακέραιο.
Οι σύντροφοι σου, το κόμμα σου, δεν θα σε ξεχάσουμε. Εκφράζουμε τα θερμά συλλυπητήρια μας στη συντρόφισσά σου Δέσποινα, στα παιδιά σου την Άννα και τον Κώστα και στα εγγόνια σου.
Καλό σου ταξίδι σύντροφε…»
