Το συγκεκριμένο άρθρο των Γιατρών Χωρίς Σύνορα υπογράφει η Μαριάνθη Παπαγιάννη, γιατρός και πρόεδρος του ΔΣ της οργάνωσης.
Υπάρχει ανάμεσα στον γιατρό και τον ασθενή ένας ιερός χωροχρόνος. Ο χρόνος αυτός που ο γιατρός θα βρεθεί μαζί, δίπλα και απέναντι από έναν άλλο άνθρωπο, τον ασθενή του. Σε αυτόν τον χρόνο ο ασθενής θα διηγηθεί μια ιστορία, ο γιατρός θα πρέπει να είναι παρών, αφοσιωμένος σε αυτή τη διήγηση, με όλη του την ενσυναίσθηση για να κατανοήσει τον «πόνο του άλλου», αλλά και με την αποστασιοποίηση που χρειάζεται για να σκεφτεί και να προσφέρει λύσεις ή θεραπεία.
Ο γιατρός και ο ασθενής είναι δύο άνθρωποι που για όσο κρατήσει αυτός ο χωροχρόνος θα έρθουν πολύ κοντά. Ο ασθενής θα εμπιστευτεί τον γιατρό και ο γιατρός θα ανατρέξει στην επιστημονική και συναισθηματική του φαρέτρα αναζητώντας θεραπεία και στήριξη σε έναν άλλον άνθρωπο που υποφέρει και παλεύει.
Αυτή η στιγμή ανάμεσα στον γιατρό και στον ασθενή δεν επιτρέπεται να διακόπτεται από τίποτα και προστατεύεται από διεθνείς συμβάσεις σε κατάσταση ειρήνης αλλά και πολέμου. Αυτό αποδεικνύει αυτομάτως την ύψιστη σημασία της ιατρικής πράξης. Πρόκειται για μια στιγμή έμπρακτης αλληλεγγύης.
Κανένας γιατρός δεν μπορεί να αρνηθεί την περίθαλψη και φροντίδα ενός ανθρώπου, καθώς η ιδιότητα του ασθενή υπερβαίνει όλες τις άλλες του ιδιότητες, όπως εθνικότητα, θρησκεία ή χρώμα. Αν ο καθένας μας έβαζε στη θέση του ασθενή τον εαυτό του ή κάποιον δικό του άνθρωπο, είναι σίγουρο ότι θα προσδοκούσε από έναν γιατρό ακριβώς αυτό. Να ανταποκριθεί στην ανάγκη και την έκκληση για βοήθεια.
Αυτό παρακολουθούμε να γίνεται εντατικά και ακούραστα στην Ευρώπη, αλλά και άλλες περιοχές του πλανήτη μετά το ξέσπασμα της πανδημίας του κορονοϊού COVID-19. Το ίδιο γίνεται στα ελληνικά νησιά όχι μόνο από ιατρικές και ανθρωπιστικές οργανώσεις αλλά και από τις ίδιες τις τοπικές κοινωνίες που επέδειξαν κατανόηση και αλληλεγγύη σε μεγάλο βαθμό και για πολύ καιρό απέναντι στους ανθρώπους που καταφθάνουν αναζητώντας ασφάλεια στην Ευρώπη για διαφορετικούς λόγους από ανάγκη και όχι από επιλογή.
Στις πολλαπλές προκλήσεις της περιόδου μετράμε και την πρόσφατη και πρωτοφανή στοχοποίηση, τον εκφοβισμό και τον «τραυματισμό» της ίδιας της ιατρικής και ανθρωπιστικής δράσης και της αλληλεγγύης στο νησί της Λέσβου. Ως Γιατροί Χωρίς Σύνορα με αδιάλειπτη παρουσία στο νησί σε όλη την κρίσιμη περίοδο από το 2015 μέχρι σήμερα, το βιώσαμε για πρώτη φορά. Σε ευρωπαϊκό έδαφος και όχι σε μια εμπόλεμη ζώνη, όπου έχουμε δει να βομβαρδίζονται αδιακρίτως και ατιμώρητα ακόμη και νοσοκομεία την ώρα που γιατροί μας χειρουργούν τραυματίες ή περιθάλπουν ασθενείς συγκρούσεων, όπως στη Συρία ή την Κουντούζ στο Αφγανιστάν, παραβιάζοντας κατάφωρα και απάνθρωπα το διεθνές ανθρωπιστικό δίκαιο.
Σήμερα, όμως, έχουμε μια μεγάλη και μοναδική ευκαιρία να δυναμώσουμε το μήνυμα της ανθρωπιάς. Το τελευταίο διάστημα η ευρωπαϊκή ήπειρος δοκιμάζεται από μια πρωτοφανή πανδημία. Χιλιάδες άνθρωποι σε διάφορες χώρες βρίσκονται σε καραντίνα. Ο τρόπος ζωής μεταβάλλεται και η αβεβαιότητα για το μέλλον ριζώνει στην Ευρώπη. Η επιδημία μας αφορά όλους. Τα λοιμώδη νοσήματα που μεταδίδονται με σταγονίδια και αερογενώς, όπως ο COVID 19, είναι τα πιο «δημοκρατικά» νοσήματα. Όλοι μπορεί να προσβληθούν αλλά δεν έχουν όλοι τον ίδιο κίνδυνο. Οι ηλικιωμένοι άνθρωποι με χρόνια νοσήματα κινδυνεύουν περισσότερο. Ταυτόχρονα όμως, οι φτωχοί, οι πρόσφυγες, οι φυλακισμένοι, οι άστεγοι, οι εργαζόμενοι σε επισφάλεια κινδυνεύουν επίσης.
Η επιδημία θα δοκιμάσει τις προσωπικές και συλλογικές μας αντοχές και την κοινωνική συνοχή. Ο μόνος τρόπος να κερδίσουμε είναι να νοιαστούμε για τους άλλους. Η επιδημία θα νικηθεί ταυτόχρονα στα νοσοκομεία, στους καταυλισμούς, στο δρόμο ή όπου άλλου χρειαστεί να προσφέρουμε ως γιατροί τη φροντίδα μας στους ασθενείς.
vice.com