Στις 28 Μαρτίου, εξέφρασα με προσωπική μου δήλωση, την αντίθεσή μου στην επιλογή της κυβέρνησης να μεταχειριστεί με τον τρόπο που αποφάσισε, τον επιστημονικό κόσμο της χώρας, μέσω της διαδικασίας των vouchers, δηλώνοντας τότε ξεκάθαρα ότι αποτελεί προσβολή ο τρόπος που επέλεξε να τους διαχειριστεί.
«Πριν αλέκτωρα φωνήσαι τρις», όχι μόνο επιβεβαιώθηκε η αντίθεσή μου και επιχειρηματολογία μου για την πολιτική επιλογή της κυβέρνησης, αλλά επιπλέον οι αποκαλύψεις του σκανδάλου που αφορά στο συγκεκριμένο ζήτημα και η κατάργηση του προγράμματος, δεν καταλείπουν πια καμία αμφιβολία, ότι υπάρχει μεγάλη πολιτική ευθύνη από την πλευρά της κυβέρνησης.
Οι πολίτες έχουν δικαίωμα να πληροφορηθούν συγκεκριμένες παραμέτρους της υπόθεσης : ποιος είχε την ιδέα αυτή, ποιος την εκτέλεσε, ποιος δημιούργησε τις περιβόητες πλατφόρμες, ποια κονδύλια αφορούσε και σε τί ύψος το κάθε τμήμα του προγράμματος, ποιοι είχαν συμμετοχή στην κεντρική υλοποίηση του προγράμματος ;
Η προσπάθεια των υπευθύνων να πετάξουν την μπάλα στην κερκίδα και να ζητήσουν… ελέγχους των ΚΕΚ για τον τρόπο λειτουργίας τους, κοπτόμενοι δήθεν τώρα για την ποιότητα της κατάρτισης, θυμίζει την περίπτωση να έχεις χάσει οριστικά το ματς και να ασχολείσαι με την ποινή που δεν επιβλήθηκε, κατά τη διάρκειά του, για τις κατεβασμένες κάλτσες του αντιπάλου !
Ωστόσο, μέσα σε όλα αυτά, είναι ίσως σημαντική η παρατήρηση ότι η συλλήβδην καταδίκη όλων των ΚΕΚ και εκπαιδευτικών οργανισμών που έχουν ασχοληθεί με το θέμα αυτό, είναι ανεύθυνη και άδικη. Να διαχωριστούν τα «ξερά» από τα «χλωρά» και να αποδοθεί δικαιοσύνη, όπου πρέπει. Είναι όλοι ίσοι, αλλά δεν είναι ίδιοι. Υπάρχουν σοβαροί φορείς που τηρώντας προδιαγραφές, μπήκαν στη διαδικασία, χωρίς να έχουν καμία σχέση με το παρασκήνιο και με όλα όσα ήρθαν στο φως της δημοσιότητας.
Κατά την αντίληψή μου, υπάρχει όμως, μια κορυφαία διάσταση του θέματος : το γεγονός ότι όλα αυτά συνέβησαν στη διάρκεια της πανδημίας!
Όταν η χώρα είναι με την πλάτη στον τοίχο, οι πολίτες φοβισμένοι και η ζωή έχει σταματήσει στο σημείο «μηδέν», αναμένοντας όλοι με μεγάλη αγωνία την επανεκκίνησή της .
Σε αυτό το περιβάλλον λοιπόν, του κουρνιαχτού και της αντάρας, χρειάζεται περισσό θράσος για να γίνονται τέτοιες πολιτικές επιλογές …
Θυμίζει το λαϊκό, «ο λύκος στην αντάρα χαίρεται»
Απαιτούνται άμεσα εξηγήσεις και ανάληψη της πολιτικής ευθύνης .
Δεν είναι ο κορωνοϊός, το φάρμακο δια πάσαν νόσο και πάσαν αμαρτία…»