Παρουσίαση του βιβλίου “Ο καρκίνος, οι γενναίοι φίλοι μου κι εγώ”
Συνέντευξη στον Βαγγέλη Αδαμόπουλο
Πες μας μερικά λόγια για το βιβλίο
Το βιβλίο όπως ίσως προδίδει και από ο τίτλος είναι η δική μου ιστορία με τον καρκίνο αλλά και πολλών άλλων φίλων, γενναίων φίλων, που νόσησαν από καρκίνο αλλά και άλλες χρόνιες ασθένειες. Όλες οι ιστορίες είναι απόλυτα αληθινές. Σε κάποιες υπάρχει το πραγματικό μικρό όνομα κι έτσι μπορούν να αναγνωριστούν ενώ σε κάποιες άλλες υπάρχει ψευδώνυμο και διαφορετικά προσωπικά χαρακτηριστικά διότι μου το ζήτησαν όσοι μου τις εμπιστεύτηκαν. Είναι ιστορίες που βίωσα με ανθρώπους που ήταν δίπλα μου και μου στάθηκαν στα δύσκολα και Βαγγέλη είσαι ένας από αυτούς και γι’ αυτό όπως ξέρεις είσαι ένα κεφάλαιο στο βιβλίο μου. Σ’ ευχαριστώ.
Άρα είναι ένα βιβλίο για όσους έχουν νοσήσει, περάσει κάτι ανάλογο;
Όχι δε θα το έλεγα. Είναι ένα βιβλίο για τη ζωή. Με τα άσχημα και τα όμορφα που κουβαλάει. Σίγουρα περιέχει κεφάλαια σκληρά – κάποιοι γενναίοι φίλοι δεν τα κατάφεραν – περιέχει τις δικές μου απώλειες που με σημάδεψαν με μεγαλύτερη αυτή του πατέρα μου. Ο καρκινοπαθής θα δει τον εαυτό του στο βιβλίο μου αλλά θα τον δει και ο συγγενής ή φίλος κάποιου που νόσησε. Θα τον δει ο κάθε αναγνώστης αν αναρωτηθεί για τα σημαντικά και ασήμαντα της ζωής. Επίσης όσο κι αν σου φανεί περίεργο ο αναγνώστης θα γελάσει σε πολλά σημεία καθώς δε λείπει το χιούμορ και αυτοσαρκασμός.
Που θα παρουσιαστεί το βιβλίο;
Την Πέμπτη 5 Δεκεμβρίου είναι η πρώτη παρουσίαση στη Λάρισα. Θα γίνει στο Θέατρο «Κώστας Τσιάνος» στις 7 μ.μ. Αποσπάσματα του βιβλίου θα διαβάσει ο Δημήτρης Φύσσας δημοσιογράφος, συγγραφέας που θα μου κάνει την τιμή να έρθει από Αθήνα. Επίσης η Κυριακή Σπανού, διευθύντρια του Θεσσαλικού Θεάτρου, η Καλλιόπη Ρεβήσιου, καθηγήτρια αγγλικών και ο Νίκος Θεμελής, έμπορος.
Την αμέσως επόμενη Πέμπτη 12 Δεκεμβρίου έχει προγραμματιστεί παρουσίαση στο Βόλο στις 6:30 μ.μ. στο κτίριο Τσικρίκη του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας ένα όμορφο νεοκλασστικό κτίριο με ομιλητές την Άσπα Γοσποδίνη, Καθηγήτρια Πολεοδομιας και Αστικου Σχεδιασμου στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας, τον Φώτη Χατζηδημητρίου, Ιατρό – Βιοπαθολόγο, τον Μάνο Ζαχαριουδάκη, Ph. D. – κλινικό ψυχολόγο/ψυχοθεραπευτή. Την παρουσίαση και τη συζήτηση θα συντονίσει ο δημοσιογράφος Δημήτρης Χορταργιάς, Πρόεδρος της Ένωσης Συντακτών Θεσσαλίας, Στερεάς Ελλάδας και Εύβοιας.
Όλοι μαζί θα προσπαθήσουμε να σας «δώσουμε» το βιβλίο με έναν διαφορετικό και ευχάριστο τρόπο, να συζητήσουμε και στο τέλος να ανταλλάξουμε ευχές και να πιούμε στην υγειά μας μια μπύρα Lola, χορηγία της Ζυθοποιίας Πηνειού.
Το να μιλάς δημόσια για τον καρκίνο είναι μια γενναία πράξη;
Για μένα όχι. Σε ότι με αφορά αυτό ήταν κάτι φυσικό αν και πρέπει να το πω πως δε συνέβη από την αρχή. Όσο ήμουν στη νόσο δεν μπορούσα να μιλήσω εύκολα για αυτήν ούτε στους πιο κοντινούς μου ανθρώπους. Δεν το έκρυψα αλλά δε βγήκα και να το φωνάξω. Χρειάστηκε να περάσει καιρός να αφήσω πίσω μου τις θεραπείες και τα δύσκολα για να μπορέσω να μιλήσω δημόσια γι αυτό. Κι όταν το έκανα για πρώτη φορά – περιγράφω μέσα στο βιβλίο πότε και πως έγινε αυτό ακριβώς – κατάλαβα ότι πραγματικά έχω ένα μήνυμα να πω.
Μόλις τρεις βδομάδες μετά το χειρουργείο μου, έμαθα ότι άλλες δύο κοπέλες από τον φιλικό μου κύκλο έμαθαν ότι νοσούν και ακολούθησαν το δρόμο μου. Αυτές οι δύο κοπέλες πήγαν να εξεταστούν γιατί έμαθαν για μένα, έμαθαν ότι νοσώ. Αλλιώς δε θα πήγαιναν ή θα πήγαιναν πολύ αργότερα, ίσως αρκετά αργά. Στη συνέχεια προστέθηκαν και άλλες. Το τηλέφωνό μου συχνά χτυπά για να μιλήσω για την αρρώστια, να μιλήσω με κάποιον που νοσεί ή κάποιον δικό του. Πότε είναι η μαμά μιας φίλης, πότε η αδερφή μια φίλης, πότε η γυναίκα ενός συναδέλφου, πάντα κάποιος, κάποια μαθαίνει ότι νοσεί. Οι δημόσιες παρεμβάσεις μου είμαι σίγουρη έχουν στείλει και πολλές άλλες κοπέλες στο γιατρό, κοπέλες για τις οποίες ήμουν η αφορμή να εξεταστούν, που δεν τηλεφώνησαν που δεν επικοινώνησαν ποτέ μαζί μου αλλά ξέρω ότι τις έστειλα με τον τρόπο μου να σώσουν τη ζωή τους.
Πολύ συχνά διαβάζουμε για κάποιον που πέθανε από καρκίνο. Ξέρεις πόσοι άνθρωποι υπάρχουν σαν εμένα; Που ναι νόσησαν αλλά σήμερα είναι καλά, ζουν με αυτό και ζουν καλά. Όταν νοσούσα γνώρισα μια κυρία περίπου στα 60, γι’ αυτήν είχαν περάσει 20 χρόνια από το χειρουργείο της. Δηλαδή το έπαθε στα 40 όπως εγώ. Ξέρεις πόσο κουράγιο μου έδωσε αυτό; Από εκείνη τη μέρα άρχισα να το πιστεύω πραγματικά ότι ναι δε θα πεθάνω νέα όπως δεν πέθανε κι εκείνη.
Τι είναι αυτό που κάνει έναν άνθρωπο γενναίο;
Η ανάγκη. Όλοι οι άνθρωποι είναι γενναίοι απλά δεν το ξέρουν. Αν χρειαστεί, αν η ζωή τους τα φέρει έτσι και χρειαστεί, θα το μάθουν.
Σε έχει αλλάξει αυτή η περιπέτεια;
Πολύ. Κι αυτό είναι ένα θέμα που το περιγράφω μέσα στο βιβλίο. Δε γίνεται να πάθεις κάτι τέτοιο ειδικά σε νέα ηλικία και να μη σε αλλάξει ως άνθρωπο. Νομίζω ότι και άνθρωποι που είχαν σοβαρά τροχαία ή άλλες δύσκολες περιπέτειες βιώνουν τέτοιου είδους αλλαγές. Δε γίνεται να παραμείνεις ο ίδιος άνθρωπος.
Δηλαδή; Γίνεσαι καλύτερος άνθρωπος;
Όχι ακριβώς. Δε θεωρώ ότι έγινα καλύτερος άνθρωπος. Εκείνο που μπορώ να πω συνοψίζεται στην εξής φράση: «Έμαθα να δίνω σε κάθετι τη σημασία που πρέπει» ούτε μεγαλύτερη ούτε λιγότερη. Κι αυτό είναι μια συνεχής προσπάθεια – καθημερινή – με τον εαυτό μου. Ίσως σε κάτι να έχω γίνει καλύτερη ίσως σε κάτι άλλο σκληρότερη. Δεν εξηγείται εύκολα. Νομίζω πάντως πως γενικότερα τέτοιες περιπέτειες σου βγάζουν πιο έντονα αυτό που πραγματικά είσαι. Δεν είναι ότι αλλάζεις, απλά βγαίνει περισσότερο προς τα έξω αυτό που είσαι.
Εκείνο που άλλαξα είναι κάποιες συνήθειες που έχουν να κάνουν με τη διατροφή μου και με την καθημερινότητα μου. Προσπαθώ να τρέφομαι σωστά, να ασκούμε και ταυτόχρονα να μην υπερβάλλω σ’ όλο αυτό.
Έχεις γράψει πολλά άρθρα τόσο στον τοπικό τύπο και τελευταία και στην Athens Voice. Κι αυτό είναι το πρώτο σου βιβλίο. Θα υπάρξει επόμενο;
Ναι. Ήδη γράφω κάτι. Εντελώς διαφορετικό. Κι ελπίζω να υπάρξουν πολλά επόμενα.
larissanew.gr