«Το σημαντικό θέμα με το νομοσχέδιο είναι η έλλειψη ρευστότητας, η υπερφορολόγηση, οι προκαταβολές των φόρων, η αδυναμία του δανεισμού, η μη επιδοτούμενη εργασία, το γεγονός ότι δεν διευκολύνεται η εργασία των εργαζομένων στα πρώτα έστω χρόνια, το ότι δεν υπάρχει διασύνδεση με την Ευρώπη για τις start-up και τις εταιρίες καινοτομίας. Είναι προβλήματα τα οποία δεν λύνονται και τα οποία αποτέλεσαν ουσιαστικά την αχίλλειο πτέρνα της όλης προσπάθειας διαχρονικά» είπε ο βουλευτής Λάρισας του Ποταμιού, κ. Κώστας Μπαργιώτας, κατά την ομιλία του ως ειδικός αγορητής στη συζήτηση του νομοσχεδίου για την Κοινωνική και Αλληλέγγυα Οικονομία στην αρμόδια Επιτροπή Κοινωνικών Υποθέσεων.
Ξεκινώντας την τοποθέτησή του ο βουλευτής αναφέρθηκε στην κακή πρακτική ένα νομοσχέδιο να δημιουργεί νέες δομές και να προσθέτει κόστος και γραφειοκρατία, τονίζοντας ότι «το νομοσχέδιο αποτελεί τυπικό νομοθέτημα αυτής της κυβέρνησης, που βασίζεται στη λογική ότι όλα πρέπει να κατευθύνονται και να ελέγχονται από μια ανώτερη κεντρική αρχή στον μέγιστο δυνατό βαθμό. Δημιουργεί νέους διοικητικούς κλάδους και νέες γενικές γραμματείες. Αν τα προβλήματα των Ρομά ή οποιαδήποτε άλλα προβλήματα σε αυτή τη χώρα λύνονταν με τη θέσπιση καινούριων ειδικών και γενικών γραμματειών θα ήμασταν Ελβετία εδώ και πολλά χρόνια. Το «κουσούρι» του ελληνικού δημοσίου ήταν και είναι η γραφειοκρατία και η δημιουργία δομών, οι οποίες είναι η μια πάνω στην άλλη και συνήθως αυτοεξυπηρετούνται παρά εξυπηρετούν».
Τέλος, ο κ. Μπαργιώτας αναφέρθηκε στην διάταξη με την οποία ο Υπουργός Εργασίας μπορεί να παραχωρεί ακίνητα των Φορέων Κοινωνικής Ασφάλισης, λέγοντας «από που και ως που ο Υπουργός μπορεί να παραχωρήσει ακίνητα των Φορέων Κοινωνικής Ασφάλισης με γνώμη του Δ.Σ. των φορέων, δηλαδή ερήμην τους, πρακτικά, αν αποφασίσει αλλιώς; Τι είναι η περιουσία των Ταμείων να την διαχειρίζεται ο Υπουργός κατά το δοκούν; Αντί να βλέπουμε ρυθμίσεις, οι οποίες βοηθούν και επιταχύνουν την ένταξη της περιουσίας των Ταμείων στον ενιαίο φορέα, όπως προβλέπει ο νόμος που εσείς ψηφίσατε πριν από τρεις μήνες, βλέπουμε μια διαδικασία διασποράς των ακινήτων με ένα τρόπο, ο οποίος αν μη τι άλλο δεν είναι διαφανής».