Τα …ανοιχτά μέτωπα που μπλοκάρουν τα… προγνωστικά της κυβέρνησης για ελπιδοφόρο έξοδο της Ελλάδας από το… τούνελ της κρίσης, ανέλυσε λεπτομερειακά και με ακράδαντα στοιχεία στην επιτροπή Οικονομικών για τον απολογισμό του Προϋπολογισμού του Α Εξαμήνου του 2017, ο βουλευτής Λάρισας της Ένωσης Κεντρώων Γιώργος Κατσιαντώνης, ο οποίος επεσήμανε και την αναγκαιότητα της πολιτικής συναίνεσης, πριν συζητηθεί ο προϋπολογισμός του 2018 που σύμφωνα με το προσχέδιο διαφαίνεται δυσοίωνος…
Η καθυστέρηση της δεύτερης αξιολόγησης που επετεύχθη δια πυρός και σιδήρου, τα «αγκάθια» της δημοσιονομικής επιτυχίας για την οποία καμαρώνει η κυβέρνηση, χωρίς να «μετρά» τόκους, ανεργία, φτώχεια, υψηλή φορολογία, οικονομική κατάρρευση των νοικοκυριών, η «σκληροπυρηνική» φοροδιαφυγή, τα κόκκινα δάνεια…. και σωρεία άλλων σοβαρών ζητημάτων επισημαίνει ο Γιώργος Κατσιαντώνης στην εισήγηση του…. μόνο σημάδια ανάπτυξης δεν καταδεικνύουν… αντιθέτως «πνίγουν» τη χώρα στο «βάλτο» της κατηφορικής κρίσης… παρά τις συνεχόμενες θυσίες των Ελλήνων πολιτών…
Τα συμπεράσματα της εισήγησης του Γιώργου Κατσιαντώνη ήταν τα εξής:
Έχω μάθει να σκέφτομαι και να φέρομαι αισιόδοξα ως άνθρωπος και ως πολιτικός, όμως η αισιοδοξία πρέπει να πηγάζει από δεδομένα. Και εν προκειμένω, τα δεδομένα που παρουσιάζετε σαν εκτυφλωτικό φως…. στο βάθος του σκοτεινού τούνελ που ζουν εκατομμύρια Έλληνες, φαίνονται ελλειμματικά και προβληματικά, στο καλύτερο σενάριο, γιατί στο χειρότερο είναι τουλάχιστον αποκαρδιωτικά… Πώς θα προχωρήσουμε με ρυθμούς ανάπτυξης, όταν:
- το φορολογικό καθεστώς είναι πλήρως αποτρεπτικό για τις επενδύσεις,
- οι ευκαιρίες για πλήρη απασχόληση είναι ανύπαρκτες σχεδόν και η εργασία γίνεται όνειρο για τους νέους που μένουν στη Χώρα (χιλιάδες νέοι φεύγουν για μια καλύτερη τύχη στο εξωτερικό),
- το ασφαλιστικό σύστημα καταρρέει (και παράλληλα το δημογραφικό πρόβλημα πιέζει ασφυκτικά, αφού κοντεύουμε να γίνουμε χώρα ηλικιωμένων, ενώ και η νέα γενιά φέρνει στον κόσμο όλο και λιγότερα παιδιά και ακόμη και αυτή η νέα γενιά εν μέρει «δραπετεύει» στο εξωτερικό, με ό, τι αυτό συνεπάγεται…),
- δεν υπάρχουν άμεσα υλοποιήσιμες δράσεις στους τομείς της εκπαίδευσης, της εφοδιαστικής αλυσίδας, της αγροτοκτηνοτροφίας, της φαρμακοβιομηχανίας, ώστε να ανοίξουν ορίζοντες και νέες θέσεις εργασίας,
- δεν βελτιώνεται, παρά τις προσπάθειες, η Δημόσια Διοίκηση (μια αξιολόγηση των Δημοσίων Υπαλλήλων είπατε να κάνετε και ακόμη είναι κολλημένη στα χαρτιά και στις καλένδες…),
- η Δικαιοσύνη χωλαίνει και «τσακίζεται» μέσα σε δαιδαλώδεις χρόνους απονομής…
Συγκράτησα και κάτι ακόμη:
Για να καλυφθούν οι απώλειες τις κρίσης, χρειάζονται επενδύσεις πάνω από €100 δισ. μέχρι το 2022. Και μάλιστα, αναφέρεται στην Έκθεση ότι αυτό το ποσό μπορεί να καλυφθεί μόνο μέσω της ιδιωτικής πρωτοβουλίας. Μα ποιος ιδιώτης επενδυτής θα έρθει να επιχειρήσει αυτή τη στιγμή, όταν έχουμε τέτοια φορολογική πολιτική (υψηλή φορολογία, συχνές αλλαγές στο φορολογικό καθεστώς) , capital controls, πολυνομία και πολυφωνία, χωρίς ίχνος πολιτικής συναίνεσης για το τι χρειάζεται ο τόπος μας?
Αν θέλουμε να προσδοκούμε καλύτερο αύριο, πρέπει να καθίσουμε όλοι μαζί σήμερα με μόνο γνώμονα το συμφέρον της Χώρας, αυτό είναι το μοναδικό μέτρο εκκίνησης. Οτιδήποτε διαφορετικό, είναι απλώς ημίμετρο.
Είδα να αναφέρεστε σε αρκετά σημεία ότι, για να γίνουν πράξη όσα χρειάζονται για την έξοδο από την κρίση, απαιτείται συναίνεση, τόσο πολιτική όσο και κοινωνική. Η κοινωνική συναίνεση, αυτή που προέρχεται από την κοινωνία, από τους Έλληνες, είναι θαυμαστή όλα αυτά τα χρόνια, αφού υπομένουν και προσμένουν, μέσα από τις συνεχείς θυσίες, καλύτερες μέρες, καλύτερο μέλλον, καλύτερη Ελλάδα.
Δυστυχώς, όμως, ακόμη μέχρι και σήμερα, δεν διαφαίνεται ιδιαίτερη η βούληση για πολιτική συναίνεση…, με ό, τι αυτό συνεπάγεται…