Στην κατάμεστη αίθουσα του ΔΣ Ελασσόνας, σε μια συζήτηση για τη φέτα και το μέλλον της. Ευχαριστω πολύ τους δημοσιογράφους της ΕΣΕΤ για τη συνδιοργάνωση, τους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ κ. Καραγιάννη και της Ένωσης Κεντρώων κ. Κατσιαντώνη, τους Περιφερειάρχες Θεσσαλίας και Ηπείρου κυρίους Αγοραστό και Καχριμάνη, τον πρόεδρο της ΠΕΔ Θεσσαλίας κ. Κωτσό, τον πρόεδρο του Επιμελητηρίου κ. Γιαννακόπουλο και φυσικά όλους τους κτηνοτρόφους για τη συμμετοχή τους.
Στην Ελασσόνα, σύμφωνα με τα στοιχεία του 2016, υπάρχουν 400.000 αιγοπρόβατα, η παραγωγή γάλακτος άγγιξε τα 80.000.000 κιλά, σε αγελαδινό, γίδινο και πρόβειο γάλα, ενώ ο αριθμός των κτηνοτρόφων ξεπερνά τους 2000.
Υπάρχει λοιπόν πιο κατάλληλη περιοχή στην Ελλάδα για να μιλήσουμε για τη φέτα, για τον «χρυσό λευκό» της χώρας μας, που θα έπρεπε να αποτελεί ένα δόρυ εξαγωγών, ικανό να προσδώσει ένα μεγάλο, συγκριτικό πλεονέκτημα για την χώρα ολόκληρη;
Παρακολουθώ στενά τις εξελίξεις στο θέμα με το οποίο θα ασχοληθείτε σήμερα. Σίγουρα, υπάρχουν πιο ειδικοί επιστήμονες, που μπορούν να εκφράσουν τεκμηριωμένη άποψη, καθώς και το σύνολο του πολιτικού κόσμου, που έτσι κι αλλιώς, αναλαμβάνει την ευθύνη των διαπραγματεύσεων και των συμφωνιών, σε όλα τα επίπεδα και σε όλους τους τομείς της χώρας.
Επιτρέψτε μου όμως να καταθέσω κάποιες σκέψεις μου:
Πρώτον, δεν μπορεί στη χώρα αυτή, να διχάζονται όλοι οι εμπλεκόμενοι, για ένα θέμα μείζονος ή και μικρότερης σημασίας. Αυτό που προέχει είναι η διαμόρφωση μιας εθνικής στρατηγικής για ολόκληρη τη χώρα. Μιας στρατηγικής που θα πρέπει να απαντάει, κατ’ αρχήν στο ερώτημα «που θέλουμε να πάμε».
Αν τεθεί, επιτέλους, αυτό το ερώτημα, η επόμενη, λογική ερώτηση θα είναι «με ποιον τρόπο θα πάμε εκεί που θέλουμε να πάμε». Στο σημείο αυτό λοιπόν θα πρέπει να εξετάσουμε, ως χώρα, ποια είναι τα κατάλληλα εργαλεία που θα μας επιτρέψουν να πορευτούμε στον δρόμο που έχουμε επιλέξει.
Το δεύτερο που θα ήθελα να επισημάνω, είναι πως θα πρέπει να αφήνουμε όλοι μας τους ειδικούς να μιλάνε. Να τους επιτρέπουμε να καταθέτουν τις απόψεις τους και να αντιπαραθέτουν τα στοιχεία, ώστε η συγκρότηση στρατηγικής να επιτυγχάνεται με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.
Για παράδειγμα κυρίες και κύριοι:
Ποια είναι η ετήσια παραγωγή φέτας στη χώρα μας;
Πόσο ποσοστό, της παραγωγής αυτής, καλύπτει τις δικές μας ανάγκες και πόσο είναι διαθέσιμο για εξαγωγή;
Ποιες είναι οι ανάγκες της Ευρώπης για κατανάλωση φέτας, και πόσο του υπόλοιπου πλανήτη;
Τι είναι αυτό που θα διαφοροποιήσει το δικό μας προϊόν σε έναν κόσμο απολύτως παγκοσμιοποιημένο;
Φτάνει μόνο το όνομα; Θα πρέπει να είναι η δεδομένη ποιότητα; Πως αυτή επιτυγχάνεται; Πως συνδέεται με τη συνολικότερη στρατηγική της χώρας για στήριξη του πρωτογενούς τομέα;
Ποιος ο ρόλος της τεχνολογίας και των νέων κτηνοτρόφων;
Ποια τα κίνητρα που λαμβάνει ένας νέος κτηνοτρόφος ώστε να στραφεί σε αυτό που ονειρεύεται;
Αυτές και πολλές ακόμα ερωτήσεις, ήρθε η ώρα, -για να μην πω ότι ήδη είναι αργά-, που θα πρέπει να απαντήσουμε ως χώρα.
Τα όσα βιώσαμε, και εξακολουθούμε να βιώνουμε, ως πολίτες αυτής της χώρας, τα τελευταία χρόνια, θα πρέπει να μας κάνουν όλους πιο σοφούς.
Θα πρέπει να μας κάνουν όλους πιο σκεπτικούς, αλλά και πιο εξωστρεφείς.
Θα πρέπει να μας κινητοποιήσουν σε κατεύθυνση δημιουργίας, αφήνοντας οριστικά στο παρελθόν τον ερασιτεχνισμό και την αβέβαιη πορεία προς ένα μέλλον άγνωστο.
Προσπαθώντας, εγώ ο ίδιος, να απαντήσω σε όλα τα παραπάνω ερωτήματα, έχω ξεκινήσει εδώ και πολύ καιρό, την προσπάθεια για ίδρυση μιας Σχολής Γαλακτοκομίας στην Ελασσόνα.
Μιας Σχολής που θα φέρει στη μεγαλύτερη κτηνοτροφική περιοχή της χώρας, όλους εκείνους τους νέους ανθρώπους, που θα θελήσουν να μάθουν όλα όσα τους είναι απαραίτητα, και στη συνέχεια να τα κάνουν πράξη στις επιχειρήσεις της περιοχής.
Δεν είναι απλώς πως μια τέτοια σχολή θα φέρει νέο κόσμο στην Ελασσόνα, με ότι αυτό συνεπάγεται για την καθημερινότητά της. Είναι κάτι πολύ περισσότερο και πολύ μεγαλύτερο.
Είναι, πρωτίστως, η επιστημονική εξειδίκευση που θα πρέπει πλέον να αποκτούν οι νέοι άνθρωποι που θέλουν να ασχοληθούν με την κτηνοτροφία και την παραγωγή των προϊόντων γάλακτος.
Είναι η διασύνδεση της θεωρίας με την παραγωγή και η μετατροπή των γνώσεων σε πρακτικά εργαλεία εφαρμογής.
Είναι η προστιθέμενη αξία που θα λάβουν τα παραγόμενα προϊόντα, όταν οι νέοι με τις κατάλληλες γνώσεις πάρουν την παραγωγική διαδικασία στα χέρια τους.
Είναι το άλμα των τοπικών, και όχι μόνο, επιχειρήσεων που θα έχουν να επιλέξουν εξειδικευμένο προσωπικό, ικανό να τις βοηθήσουν να επιτύχουν τον στόχο τους.
Είναι η μεταφορά των σύγχρονων γνώσεων και πρακτικών στο πεδίο της δράσης.
Είναι η ανάδειξη μιας ολόκληρης κτηνοτροφικής περιοχής και η μετατροπή της σε πρακτική κοιτίδα παραγωγής νέων επιστημόνων.
Αυτά είναι και πολλά ακόμα.
Δίνω καθημερινό αγώνα απέναντι στη γραφειοκρατία ώστε οι κυβερνητικές υποσχέσεις να υλοποιηθούν.
Δυστυχώς στην χώρα μας η μεγάλη μάχη είναι αυτή για το αυτονόητο.
Δεν πρόκειται να το βάλω κάτω. Πιστεύω στο όραμά μου και είμαι σίγουρος πως σε λίγο καιρό θα κατορθώσω, μαζί με τους συνεργάτες μου στη δημοτική αρχή, να δημιουργήσουμε στην περιοχή μας εκείνες τις προϋποθέσεις που θα μπορέσουν να δημιουργήσουν συνθήκες πραγματικής, μελλοντικής, ανάπτυξης.
